Kielce – 1959 r.

Salezjanie od 1918 roku prowadzili w Kielcach parafię św. Krzyża. Po wojnie odczuwali szczególną potrzebę wsparcia w gospodarstwie domowym i w katechizacji, zwłaszcza dzieci mniejszych. Zwrócili się o pomoc do sióstr salezjanek, na co Inspektorka s. Matylda Sikorska odpowiedziała przychylnie. Przystąpili, więc do remontu zrujnowanego podczas wojny domu w obszarze zabudowań zakładu salezjańskiego i przygotowali w nim odpowiednie mieszkanie dla sióstr. Zrobili to bez porozumienia się z władzami budowlanymi, co Zarząd miasta zaraz, w swoisty czasom komunistycznym sposób, wykorzystał. Siostry przyjechały do Kielc 7 grudnia 1959 r. i zajęły przygotowany dla nich budynek. Były to s. Katarzyna Koszyk i s. Jadwiga Dudziak. Praca sióstr układała się dobrze. Siostry pracowały w kuchni i katechizowały.

W połowie lutego 1960 r. niespodziewanie pojawili się urzędnicy miejscy i oświadczyli, że dom jest wybudowany nielegalnie i przechodzi na rzecz Państwa. Nie liczyli się z żądnymi reklamacjami. Siostry zostały wyrzucone. Dom został zajęty przez tzw. Higienę szkolną. Tymczasowo zatrzymały się w stolarni naprędce uporządkowanej, w której mieszkały do czasu, aż zostanie im wyremontowane drugie pomieszczenie. W takich warunkach nie było możliwości na wygospodarowanie miejsca na kaplicę. Na szczęście dostęp do kościoła był bliski i wygodny. Nie zniechęciły się jednak tymi pierwszymi trudnościami. Oprócz spraw gospodarczych w zakładzie salezjanów i katechezy siostry, jak piszą ówczesne kroniki, objęły także opiekę nad młodzieżą żeńską, Życie wspólnoty było ściśle związane z życiem parafii.