Pieszyce
Dom pod wezwaniem Maryi Wspomożycielki Wiernych (od 1951 r. – Św. Jan Bosko) oficjalnie erygowany 3 stycznia 1947 r.
Główne dzieła:
- przedszkole,
- sierociniec,
- katecheza w kilku parafiach,
- kursy gospodarstwa domowego,
- oratorium z grupami Sodalicji Mariańskiej, Krucjaty Eucharystycznej,
- internat dla dziewcząt z kursu,
- praca w parafialnej zakrystii,
- kolonie letnie,
- nowicjat,
- dom formacyjny i rekolekcyjny dla sióstr i młodzieży.
Pod koniec roku 1946 r. Matka Prowincjalna Sióstr Jadwiżanek w porozumieniu z Kurią Arcybiskupią we Wrocławiu zwróciła się do Matki Laury Meozzi z prośbą o przyjęcie ich placówki w Pietrolesiu (obecnie Pieszyce). Do objerzenia proponowanej posesji Matka Laura oddelegowała s. Julię Szewczyk. Na podstawie otrzymanych relacji ostatecznie salezjanki zaakceptowały prośbę Sióstr Jadwiżanek. 3 stycznia 1947 r. do Pieszyc zawitała jeszcze raz s. Julia Szewczyk z s. Jadwigą Górską. Dojechały także przedstawicielki Przełożonej Prowincjalnej Sióstr Jadwiżanek. Sporządzono Protokół z przejęcia placówki z całym majątkiem i inwentarzem podpisany przez oba Zgromadzenia. Po załatwieniu formalności siostry pożegnały się w bardzo rodzinnej atmosferze.
Dom, który został przejęty był piętrowy, murowany, kompletnie wyposażony, gotowy do użytku sióstr i dzieci. W domu znajdowała się także duża kaplica, kompletnie wyposażona. Do posesji należały również: piękny, duży ogród warzywno-owocowy, wzorowo prowadzony i murowane budynki gospodarcze. Pierwszą przełożoną wspólnoty została s. Janina Wawrzyniak. Siostry szybko zajęły się pracą katechetyczną i wychowawczą w dwóch szkołach. Zostały otwarte także przedszkole, dom dziecka, kursy gospodarstwa domowego dla dziewcząt. Pieszyce były ośrodkiem fabrycznym, stąd ks. Proboszcz pobliskiej parafii był bardzo zadowolony z przybycia sióstr z charyzmatem wychowawczym; salezjanki miały stać się bowiem dużą pomocą w pracy duszpasterskiej z liczną młodzieżą. W późniejszym czasie siostry przejęły także opiekę nad zakrystią kościoła parafialnego.
Podobnie jak inne placówki
także i ten dom dotknęła ręka reżimu komunistycznego. Początkowo utrudniano pracę regularnymi, bardzo licznymi kontrolami i wizytacjami, by ostatecznie 26 maja 1952 r. zamknąć dom dziecka. Zajęto pomieszczenia sierocińca i część gospodarczą. Wprowadzono personel świecki. Siostrom pozostawiono jedynie pomieszczenia mieszkalne. Po licznych odwołanych do Wojewódzkiego Urzędu Wyznań, Ministerstwa i Prezydenta Państwa Bolesława Bieruta siostrom udało się wybronić przed zawłaszczeniem budynku, który był własnością kościelną. Zabrano jednak cały inwentarz, wyposażenie i zawartość magazynów. Dzieci przewieziono do placówek państwowych. Salezjankom zakazano organizowania kursów zawodowych, zamknięto przedszkole, które początkowo nie mogło funkcjonować nawet jako punkt opieki nad dzieckiem. Siostry na ile było to możliwe pracowały wśród dzieci i młodzieży. Nadal katechizowały, mimo gróźb i zastraszania prowadziły nieformalne grupy młodzieżowe. W 1951 r. Państwo oficjalnie zlikwidowało wszystkie stowarzyszenia religijne w Polsce, w tym Sodalicję Mariańską i Krucjatę Eucharystyczną. Aby się utrzymać prowadziły pracownie krawiecką, hafciarską, malarską, szyły lalki, uprawiały ogród i prowadziły gospodarstwo.
Po podziale na dwie inspektorie w Pieszycach erygowano drugi polski nowicjat. Był to 1984 r. Tym samym miasto stało się miejscem formacji i pierwszych ślubów zakonnych kolejnych pokoleń salezjanek Inspektorii Wrocławskiej.