Historia przyjazdu

Przybycie ich do Polski było ułatwione tą okolicznością, że w zgromadzeniu znajdowała się już pokaźna grupka Polek, które przyciągnięte sławą świętości ks. Bosko, już z końcem XIX w. udały się do Turynu, by zostać salezjankami.

W rzeczywistości bowiem od chwili wstąpienia do Towarzystwa salezjańskiego młodego księcia polskiego Augusta Czartoryskiego w 1887 r. wzrosła bardzo liczba tych, którzy pociągnięci ideałem salezjańskim przekraczali potajemnie granice zaborów, kierując się do Turynu, by tam kształcić się w zakładach salezjańskich. Dowiedziawszy się o tym, niektóre dziewczęta z okolic Zawiercia zwróciły się do Turynu z zapytaniem, czy i one mogłyby tam przyjechać. Otrzymawszy pozytywną odpowiedź, trzy z nich dołączyły się do następnej grupy wyjeżdżających. Były to: Franciszka Ociepka ze Starej Huty oraz Maria Fiegiel i Anna Walenga z Kromołowa. Pożegnawszy swe rodziny w dniu 11 maja 1893 r., przekroczyły potajemnie granicę zaboru rosyjskiego, kierując się do Turynu, gdzie dotarły dopiero 19 maja. Powitane serdecznie przez generała salezjanów ks. Michała Rua oraz przez obecnych już w Turynie Polaków, zostały po kilku dniach skierowane do Nizza Monferrato, głównego domu Córek Maryi Wspomożycielki-Salezjanek Ks. Bosko. Po kilku miesiącach dołączyła się do nich Anna Ścisłowska z Ogrodzieńca, która przedsięwzięła tę daleką podróż sama, bez wiedzy rodziców, bez żadnych środków i bez znajomości języka. Wystarczyło jedno słowo: “Bosko”. Okazało się ono na tyle skuteczne, że Anna, posługując się nim, dotarła do Turynu, a potem do Nizza Monferrato, gdzie znajdowały się już jej trzy poprzedniczki.

Po wstępnym okresie postulatu, w czasie którego usiłowały przyswoić sobie nowy język i zwyczaje, cała czwórka Polek rozpoczęła nowicjat 2 stycznia 1894 r. W maju tego samego roku  1894 – przybyła do Nizza Monferrato następna grupa dziewcząt, pochodzących także z okolic Zawiercia. Były to Franciszka Warwas i trzy siostry Plutówny: Helena, Katarzyna i Józefa.  Wśród pierwszych polskich kandydatek była także Apolonia Sikora z Miechowic k/Bytomia, której brat był już salezjaninem w Turynie. Niestety, poważnie chora na serce zmarła w 1896 r. w Nizza Monferrato składają śluby na łożu śmierci. Do tych, które w latach 1893-1894 dotarły do Włoch, dołączyć trzeba jeszcze Annę Juzek i Janinę Pietruszkę, które wstąpiły do zgromadzenia we Francji w 1900 r., a także trzy parafianki ks. Józefa Wajdy – wuja s. Anny Juzek, pochodzące z Żędowic, które poszły za ich przykładem w latach 1920 – 1922.