O Zgromadzeniu
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki jako rodzina zakonna ma swój początek w sercu i umyśle
św. Jana Bosko oraz w twórczej wierności sióstr, która uczyniła nasz Instytut żywym pomnikiem wdzięczności dla Madonny
– Maryi Wspomożycielki.
Założyciele, Święci, Rodzina Salezjańska
Przyjazd
do Polski 1922
Różanystok był parafią zwróconą diecezji po okresie zaborów. Od listopada 1919 r., na życzenie bp Jerzego Matulewicza, salezjanie rozpoczęli tam pracę duszpasterską i wychowawczą, wykorzystując budynki istniejące po poprzednich właścicielach – dominikanach (1662-1797) i mniszkach prawosławnych (1901-1915)...
Pierwsze salezjanki w Polsce





Różanystok
Nazwa Różanystok wywodzi się z cudownych faktów, jakie miały miejsce w połowie XVII wieku, a związane były z obrazem Matki Bożej, znajdującym się w prywatnej kaplicy Eufrozyny i Szczęsnego Tyszkiewiczów, właścicieli posiadłości, zwanej wówczas Krzywym Stokiem.
Lata 1924 - 1939
Wilno (1924)
Widząc piękny rozwój działa Córek Maryi Wspomożycielki w Różanymstoku, biskup wileński Jerzy Matulewicz zaproponował im objęcie zakładu wychowawczego w Wilnie. Była to duża posiadłość wraz z budynkiem,
w którym przyjęto około 120 sierot.
Mysłowice (1929)
W czerwcu 1928 r. inspektor salezjanów
ks. Tomasz Kopa przedstawił matce Laurze prośbę magistratu w Mysłowicach o objęcie kierownictwa tzw. "Ochronki" czyli przedszkola dla około 200 dzieci polskich górników na przedmieściu zwanym Piasek.
Dyrektorką zostaje mianowana s. Anna Juzek.
Łódź (1930)
2 lipca 1930 r. na prośbę biskupa łódzkiego Wincentego Tymienieckiego siostry przejęły „Ochronkę” dla dzieci biednej robotniczej ludności Łodzi Bałuty.
Biskup, przekazując siostrom budynek, wyraził pragnienie, aby nosił on nazwę „Dom Młodych błogosławionego
Jana Bosko” i aby razem z tym dziełem siostry otworzyły przedszkole dla dzieci i szkołę zawodową dla dziewcząt.
Sokołów Podlaski (1931)
Salezjanie przybyli do Sokołowa w 1925 r. w celu prowadzenia gimnazjum, które zwyczajowo jak na tamten moment historyczny przeznaczone było tylko dla chłopców. W miejscowości widziano jednak potrzebę założenia podobnej placówki kształtującej także dziewczęta. Już 30 września 1930 r. władze kościelne reprezentowane przez ks. bp Henryka Preździeckiego zezwoliły na otwarcie żeńskiego domu zakonnego.
Różanystok II (1933)
Od samego początku pobytu Córek Maryi Wspomożycielki w Różanymstoku siostry zajmowały się kuchnią i szatnią w zakładzie salezjanów. Z biegiem czasu wraz ze wzrostem liczby wychowanków pracy tej przybywało, dlatego salezjanie zwrócili się z prośbą
o utworzenie osobnej wspólnoty sióstr, przeznaczonej tylko do pracy w zakładzie salezjańskim.
Laurów (1934)
Stowarzyszenie „Dom Serca Jezusowego”, którego prezesem był ks. Karol Lubianiec, przekazało na własność Córkom Maryi Wspomożycielki posiadłość ziemską, obejmującą 91,3 ha lasu i łąki, położoną w gminie Niemenczyn w odległości 18 km od Wilna. Początkowo siostry korzystały tylko z opału
i grzybów dostarczanych im przez miejscowego gajowego. Jednak z biegiem czasu projekt wybudownia tam domu stawał się coraz bardziej realny. Dzieci było coraz więcej, a zakład w Wilnie nie był w stanie ich pomieścić.
Komorniki Wielkopolskie (1936)
Siostry salezjanki przyjechały do Komornik Wielkopolskich w 1936 r. na prośbę tamtejszego proboszcza, który przekazał Córkom Maryi Wspomożycielki stary dom parafialny służący im na mieszkanie i działo wychowawcze. Fundację tę promowali także salezjanie obecni w Archidiecezji Poznańskiej prowadzonej przez salezjanina kardynała ks. Augusta Hlonda już
od 1926 r.
Grabów nad Prosną (1938)
Ostatnią fundacją sióstr salezjanek, tuż przed wybuchem II wojny światowej, był Grabów nad Prosną. Duża liczba miejscowych dziewcząt po ukończeniu szkoły podstawowej nie miała możliwości kontynuowania nauki będąc przez to pozbawioną przygotowana do wejścia w społeczeństwo. Pomysł zaproszenia salezjanek do Grabowa wyszedł od salezjanów, którzy pracowali w pobliskich Marszałkach (od 1931 r.) i Ostrzeszowie (od 1932 r.)
Lata 1939 - 1945
Gdy wybuchła II wojna światowa wschodnie tereny Polski zostały zajęte przez Rosję. Siostry musiały opuścić swoje domy. Większość z nich schroniła się u różnych rodzin, w których ubrane po świecku pracowały fizyczne na swoje utrzymanie. Kilka sióstr wraz z Matką Laurą zostało w domku letniskowym „Krynica” skrytym w lesie i oddalonym o kilometr od Laurowa. Kilku siostrom udało się zostać z dziećmi z sierocińca w Laurowie. Były zatrudnione jako personel gospodarczy. Postulantki i nowicjuszki mimo niebezpieczeństw zdołały powrócić do swoich rodzin.
Lata
1945 - 1954
Po zakończeniu II wojny światowej, jak miliony Polaków, tak i siostry wracały do zniszczonej Ojczyzny. Pracy było bardzo dużo. Tereny, które po wiekach wróciły do Polski w większości były wcześniej zamieszkane przez zniemczonych Ślązaków, katolików, po wojnie masowo wyjeżdżających do Niemiec. Prawie przy każdej parafii, tak w mieście jak i na wsi, były placówki sióstr zakonnych, które opuszczały swe domy.
Lata
1954 - 1982
Komuniści, którzy przejęli władzę w Polsce, początkowo nawiązywali poprawne stosunki z Kościołem katolickim i podejmowali z nim współpracę w odbudowie państwa. Władza znając siłę polskiego katolicyzmu, pod pozorem przychylności zezwalała na odbudowywanie zniszczonych kościołów, pozwalała na naukę religii w szkołach, prowadzenie szkół katolickich, placówek opiekuńczo-wychowawczych i oświatowych.
- Historie niektórych dzieł i placówek w walce z reżimem komunistycznym
- Rokitno – 1957 r.
- Kielce – 1959 r.
- Lublin ul. Kalinowszczyzna – 1959 r.
- Poznań ul. Zakręt – 1959 r.
- Tuszów Narodowy – 1959 r.
- Szczyrk – 1962 r.
- Kraków ul. Konfederacka – 1969 r.
- Garbów – 1970 r.
- Piła ul. Piastowska – 1972 r.
- Rumia ul. Warszawska – 1973 r.
- Częstochowa ul. Kościelna – 1974 r.
- Lubin ul. Zawadzkiego – 1974 r.
- Warszawa ul. Daniłowskiego
- Jastrzębie Zdrój
- Mielec
- Poznań ul. Słoneczna – 1977 r.
- Łódź ul. Nowotki – 1978 r.
- Łódź ul. Plantowa – 1978 r.
- Łomianki – 1978 r.
- Ciechocinek – 1979 r.
- Lublin ul. Konstantynów – 1980 r.
- Warszawa Pl. Konfederacki
Podział INSPEKTORII - rok 1982
Warunki społeczno-polityczne w latach osiemdziesiątych, liczebny wzrost domów i sióstr, znaczne odległości
miedzy domami doprowadziły do powstania w Polsce dwóch Inspektorii Sióstr Salezjanek:
Inspektorii Maryi Wspomożycielki z siedzibą we Wrocławiu
i Inspektorii Matki Bożej Jasnogórskiej
z siedzibą w Łomiankach koło Warszawy.
Z datą 5 sierpnia 1982 r. przełożoną nowo erygowanej prowincji została s. Teresa Czekała. Oficjalny podział
nastąpił 26 sierpnia 1982 r., w dniu liturgicznego święta Matki Bożej Jasnogórskiej. Do roku 1984 formacja kandydatek
do Zgromadzenia odbywała się razem. Dziewczęta z obu inspektorii pierwsze dwa lata formacji (aspirantat i postulat)
odbywały w Dzierżoniowie, a nowicjat w Pogrzebieniu. Sytuacja zmieniła się z chwilą otwarcia drugiego nowicjatu
dla Inspektorii Wrocławskiej w Pieszycach, co nastąpiła 29 lipca 1984 r. Pierwszą mistrzynią nowicjatu pieszyckiego
została s. Eugenia Chwałek.
- Inspektoria Wrocławska
- Ostrów Wielkopolski, ul. Buczka/Skorupki – 1985 r.
- Częstochowa, św. Barbary – 1986 r.
- Szczecin – 1987 r.
- Piła, ul. Krzywa – 1989 r.
- Augustów – 1990 r.
- Warszawa, ul. Korowodu – 1991 r.
- Ostrów Wielkopolski, ul. Raszkowska – 1998 r.
- Ostrów Wielkopolski, Al. Słowackiego – 2002 r.
- Wrocław, pl. Franciszkański – 2002 r.
- Pleszew – 2004 r.
- Dzierżoniów, ul. Wrocławska – 2005 r.
- Warszawa, ul. Przy Agorze – 2005 r.
- Wrocław, Stanisławowska – 2008 r.
- .
- Inspektoria Warszawska
- Wisła – 1983 r.
- Różanystok – 1984 r.
- Warszawa, ul. Gruszy – 1987 r.
- Katowice – 1986 r.
- Jastrzębie Zdrój – 1990 r.
- Suwałki – 1990 r.
- Częstochowa, ul. Jolanty/Wspólna – 1992 r.
- Piotrków Trybunalski – 1998 r.
- Tarnowskie Góry – 1999 r.
- Kraków, Os. Kościuszkowskie 7 – 2004 r.
- Rumia, ul. Ceynowy – 2005 r.
- Pogrzebień, ul. Klasztorna 8 – 2005 r.
- Łomianki, ul. Warszawska 123 – 2014 r.
- Kielce, ul. Piekoszowska – 2015 r.
Polki na misjach. Projekt Afryka
W 1984 roku obie polskie inspektorie w odpowiedzi na apel Ojca Św. Jana Pawła II
i Księdza Generała Idziego Vigano włączyły się w Projekt Afryka wysyłając pięć sióstr na misje do Zambii.
Były to s. Stefania Blecharczyk, s. Krystyna Kuźmińska, s. Zofia Łapińska, s. Ryszarda Piejko, s. Maria Domalewska.
W 1991 roku salezjanki z Polski podjęły także pracę duszpastersko-wychowawczą na terenach byłego Związku Radzieckiego:
w Rosji, na Białorusi, Ukrainie i w Gruzji. Obecnie placówki z tamtych terenów tworzą już samodzielną,
odrębną wizytatorię (inspektoria z mniejszą ilością domów).