O Zgromadzeniu
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki jako rodzina zakonna ma swój początek w sercu i umyśle
św. Jana Bosko oraz w twórczej wierności sióstr, która uczyniła nasz Instytut żywym pomnikiem wdzięczności dla Madonny
– Maryi Wspomożycielki.
Założyciele, Święci, Rodzina Salezjańska
Przyjazd
do Polski 1922
Różanystok był parafią zwróconą diecezji po okresie zaborów. Od listopada 1919 r., na życzenie bp Jerzego Matulewicza, salezjanie rozpoczęli tam pracę duszpasterską i wychowawczą, wykorzystując budynki istniejące po poprzednich właścicielach – dominikanach (1662-1797) i mniszkach prawosławnych (1901-1915)...
Pierwsze salezjanki w Polsce
Różanystok
Nazwa Różanystok wywodzi się z cudownych faktów, jakie miały miejsce w połowie XVII wieku, a związane były z obrazem Matki Bożej, znajdującym się w prywatnej kaplicy Eufrozyny i Szczęsnego Tyszkiewiczów, właścicieli posiadłości, zwanej wówczas Krzywym Stokiem.
Lata 1924 - 1939
Lata 1939 - 1945
Gdy wybuchła II wojna światowa wschodnie tereny Polski zostały zajęte przez Rosję. Siostry musiały opuścić swoje domy. Większość z nich schroniła się u różnych rodzin, w których ubrane po świecku pracowały fizyczne na swoje utrzymanie. Kilka sióstr wraz z Matką Laurą zostało w domku letniskowym „Krynica” skrytym w lesie i oddalonym o kilometr od Laurowa. Kilku siostrom udało się zostać z dziećmi z sierocińca w Laurowie. Były zatrudnione jako personel gospodarczy. Postulantki i nowicjuszki mimo niebezpieczeństw zdołały powrócić do swoich rodzin.
Lata
1945 - 1954
Po zakończeniu II wojny światowej, jak miliony Polaków, tak i siostry wracały do zniszczonej Ojczyzny. Pracy było bardzo dużo. Tereny, które po wiekach wróciły do Polski w większości były wcześniej zamieszkane przez zniemczonych Ślązaków, katolików, po wojnie masowo wyjeżdżających do Niemiec. Prawie przy każdej parafii, tak w mieście jak i na wsi, były placówki sióstr zakonnych, które opuszczały swe domy.
Lata
1954 - 1982
Komuniści, którzy przejęli władzę w Polsce, początkowo nawiązywali poprawne stosunki z Kościołem katolickim i podejmowali z nim współpracę w odbudowie państwa. Władza znając siłę polskiego katolicyzmu, pod pozorem przychylności zezwalała na odbudowywanie zniszczonych kościołów, pozwalała na naukę religii w szkołach, prowadzenie szkół katolickich, placówek opiekuńczo-wychowawczych i oświatowych.
Podział INSPEKTORII - rok 1982
Warunki społeczno-polityczne w latach osiemdziesiątych, liczebny wzrost domów i sióstr, znaczne odległości
miedzy domami doprowadziły do powstania w Polsce dwóch Inspektorii Sióstr Salezjanek:
Inspektorii Maryi Wspomożycielki z siedzibą we Wrocławiu
i Inspektorii Matki Bożej Jasnogórskiej
z siedzibą w Łomiankach koło Warszawy.
Z datą 5 sierpnia 1982 r. przełożoną nowo erygowanej prowincji została s. Teresa Czekała. Oficjalny podział
nastąpił 26 sierpnia 1982 r., w dniu liturgicznego święta Matki Bożej Jasnogórskiej. Do roku 1984 formacja kandydatek
do Zgromadzenia odbywała się razem. Dziewczęta z obu inspektorii pierwsze dwa lata formacji (aspirantat i postulat)
odbywały w Dzierżoniowie, a nowicjat w Pogrzebieniu. Sytuacja zmieniła się z chwilą otwarcia drugiego nowicjatu
dla Inspektorii Wrocławskiej w Pieszycach, co nastąpiła 29 lipca 1984 r. Pierwszą mistrzynią nowicjatu pieszyckiego
została s. Eugenia Chwałek.
Polki na misjach. Projekt Afryka
W 1984 roku obie polskie inspektorie w odpowiedzi na apel Ojca Św. Jana Pawła II
i Księdza Generała Idziego Vigano włączyły się w Projekt Afryka wysyłając pięć sióstr na misje do Zambii.
Były to s. Stefania Blecharczyk, s. Krystyna Kuźmińska, s. Zofia Łapińska, s. Ryszarda Piejko, s. Maria Domalewska.
W 1991 roku salezjanki z Polski podjęły także pracę duszpastersko-wychowawczą na terenach byłego Związku Radzieckiego:
w Rosji, na Białorusi, Ukrainie i w Gruzji. Obecnie placówki z tamtych terenów tworzą już samodzielną,
odrębną wizytatorię (inspektoria z mniejszą ilością domów).