Pod koniec lat trzydziestych księża salezjanie prosili Córki Maryi Wspomożycielki o przybycie do Przemyśla, gdzie działała szkoła organistowska, a potem dom dziecka. Z chwilą, gdy w Sokołowie Podlaskim siostry zostały zmuszone do opuszczenia domu, część z nich pozostała na Podlasiu pomagając salezjanom w sprawach gospodarczych, a pozostałe, jak s. Julia Janus, s. Eleonora Król i s. Zofia Lesisz udały się do Przemyśla, gdzie objęły kuchnię, zakrystię i szatnię. O pracy sióstr tak pisze ówczesny inspektor prowincji św. Jacka w Polsce:

„Całym sercem oddane pracy im zleconej w kuchni, szatni, nie mniej jak w Krakowie, ułatwiały administracji opanowanie trudności żywieniowych zakładu, w którym oprócz sporej liczby salezjanów, funkcjonował i sierociniec… Mieszkały w jednym z budynków gospodarczych, dzieląc ze swymi współbraćmi dolę i niedolę wojenną.”