Ostatnią fundacją sióstr salezjanek, tuż przed wybuchem II wojny światowej, był Grabów nad Prosną. Duża liczba miejscowych dziewcząt po ukończeniu szkoły podstawowej nie miała możliwości kontynuowania nauki będąc przez to pozbawioną przygotowana do wejścia w społeczeństwo. Pomysł zaproszenia salezjanek do Grabowa wyszedł od salezjanów, którzy pracowali w pobliskich Marszałkach (od 1931 r.) i Ostrzeszowie (od 1932 r.). Po niezbędnych negocjacjach z władzami cywilnymi, które chciały, aby siostry założyły szkołę zawodową dla dziewcząt i przedszkole dla dzieci, 30 kwietnia 1938 roku s. Laurze Meozzi, w obecności s. Zofii Sowińskiej i s. Jadwigi Górskiej, przekazano od miasta budynek po urzędnikach celnych, a 8 czerwca 1938 r. CMW zainaugurowały swój dom. Były to: s. Jadwiga Górska, s. Janina Kondratowicz, s. Janina Walędzik. W imieniu miasta przywitał je burmistrz pan Paweł Seydak oraz ks. Tomasz Kopa, salezjanin – dyrektor z Marszałek. Od 12 czerwca 1938 r. rozpoczęło swoją działalność Oratorium (80 dziewcząt). Po przerwie wojennej dzieło to zaczęło ponownie funkcjonować 13 stycznia 1957 r. W tym czasie do Oratorium uczęszczało 130 dziewcząt. Starosta p. Dąbrowiecki z Kępna znając zakres pracy sióstr w Grabowie nad Prosną, wiedział, że budynek,

aby mógł odpowiadać przeznaczonemu celowi tj. szkole gospodarczej i krawieckiej, musi ulec gruntownej przebudowie. Przysłał zatem pomoc w formie inżyniera budowniczego powiatowego p. M. Janiaka z Kępna, a Rada Miejska przyznała siostrom wsparcie finansowe tytułem subsydium na przebudowę i remont domu. Jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego w sierpniu 1938 r., do Grabowa nad Prosną przybyły kolejne siostry, aby przygotować budynek po remoncie na wrześniowe otwarcie szkoły. 15 września 1938 r. 20 uczennic rozpoczęło naukę w Szkole Gospodarczej, przy której 6 marca 1939 r. został otwarty prowadzony systematycznie, najpierw 5-cio, a potem od 13 stycznia 1947 r. 6-cio tygodniowy kurs gotowania. 16 października 1938 r. ks. proboszcz Leon Misiołek poświęcił ochronkę parafialną dla małych dzieci. Na poświęceniu były obecne, dyrektorka s. Jadwiga Górska i s. Matylda Sikorska. Następnego dnia (17 października) nastąpiło otwarcie ochronki parafialnej, w której pracę podjęła s. Matylda Sikorska. Należy pamiętać, że działalność zgromadzeń zakonnych była wówczas możliwa dzięki wpływowi, jakie duchowieństwo wywierało na życie społeczne i kulturalne w archidiecezji poznańskiej, dzięki prestiżowi, na jakie duchowieństwo zasłużyło przez swoją heroiczną pracę w okresie silnej germanizacji Polski.

Bardzo szybko dzieła prowadzone przez siostry w Grabowie (przedszkole i kursy zawodowe dla dziewcząt, oratorium) zostały docenione przez władze i miejscową ludność. Rozwój fundacji przerwała II wojna światowa. Dom sióstr został zajęty przez Niemców i salezjanki z konieczności ukrywały się u rodzin. W późniejszym latach wojny budynek uległ częściowemu zniszczeniu, ponadto był zajęty przez lokatorów.

Siostry wróciły do Grabowa 24 listopada 1945 r. zaczynając od przeprowadzonego na własny koszt gruntownego remontu domu. Wznowiły swoją pracę duszpastersko-wychowawczą prowadząc ją systematycznie do momentu represji ze strony władz komunistycznych.