Z biegiem czasu coraz bardziej realny stawał się projekt wybudowania tam domu dla dzieci, których było coraz więcej i zakład w Wilnie nie mógł ich już pomieścić. Projekt ten stał się jeszcze bardziej realny, gdy s. Anna Juzek po śmierci swego wuja, ks. Józefa Wajdy, otrzymała sporą sumę pieniędzy właśnie z przeznaczeniem na budowę zakładu wychowawczego. Po obejrzeniu posiadłości matka Laura wybrała stosowne miejsce na budowę domu, który sama zaprojektowała. Miejsce było suche, położone na niewielkim wzgórzu, otoczone młodym sosnowym lasem. 2 lipca 1922 r. odbyło się uroczyste położenie kamienia węgielnego, którego dokonał rektor kościoła św. Stefana w Wilnie, ks. Jan Romanowicz, w obecności s. Zofii Sowińskiej, kilku innych sióstr i licznie zebranej okolicznej ludności. Matka Laura nie była obecna, gdyż wyjechała w tym czasie do Różanegostoku, gdzie czekały ja nie tylko rekolekcje z obłóczynami i profesjami, lecz także otwarcie nowego domu. Prace postępowały szybko naprzód, mimo że nieraz brakowało pieniędzy na opłacenie robotników. Ale bezgraniczna ufność w pomoc Opatrzności Bożej nie mogła być bezowocna. W kwietniu 1934 r. główny budynek był już na ukończeniu. Był to dom piętrowy, z drewna sosnowego, długi na 40 m i szeroki na 19 m. Był położony w miejscu bardzo dogodnym. Do głównej szosy, oddalonej około 2 km, i do najbliższego przystanku autobusowego przeprowadzono specjalną drogę przez las. Niedaleko domu płynął strumyk, który poddał matce Laurze myśl o urządzeniu niewielkiego stawu. W zimie dzieci miały tam wspaniałą ślizgawkę. Natomiast w lecie mogły iść wraz z asystentkami nad rzekę Wilię, płynącą w odległości około 1 km od domu. Młody sosnowy las roztaczał naokoło balsamiczną woń. W lecie był pełen jagód i poziomek, a w jesieni grzybów.

Dzieci, które zaczęto tam przewozić grupami już od początku maja 1934 r., nie posiadały się z radości. Ponieważ miejscowość ta nazywała się Podsakiszki a najbliższa wioska Sakiszki, siostry postanowiły nadać nową nazwę dla domu w lesie i przylegających do niego zabudowań. Zaproponowano nazwę Laurów, jako dowód wdzięczności wobec matki Laury. Starosta wileńsko-rocki odniósł się do prośby sióstr przychylnie zatwierdzając ją oficjalnie w październiku 1934 r. Nazwy tej nie zmieniono nawet w czasie wieloletniego reżimu komunistycznego.

Po zakończeniu wojny nadszedł niestety czas repatriacji. Siostry zmuszone zostały do opuszczenia Laurowa, który od zakończenia wojny został poza granicami Polski. Międzynarodowa umowa pozwalał na powrót do Ojczyzny tym, którzy potrafili wykazać się dokumentami świadczącymi o ich polskim pochodzeniu. 28 października 1945 r. z Wilna o 2 godz. w nocy wraz z 1500 innymi repatriantami, 26 sióstr, 3 postulantkami i przeszło setka chłopców wyruszyła do nowego domu.

Po przeszło dwutygodniowej podróży pociągiem towarowym 12 listopada 1945 r. dotarły do Pawłowic koło Leszna, gdzie miały się zatrzymać w pałacu hrabiów Mielżyńskich, opuszczonych przez dotychczasowych właścicieli. W Laurowie zostały siostry Litwinki i s. Zofia Sowińska mająca nadzieję, że sytuacja polityczna się zmieni. Opuściła Laurów dopiero w 1957 r. Po siostrach salezjankach pozostała nadal niezmieniona nazwa miejscowości Laurów.