Lublin ul. Kalinowszczyzna – 1959 r.

Z Kronik sióstr studentek Córek Maryi Wspomożycielki w Lublinie w latach 1953-1970:

W listopadzie 1953 r. w Lublinie Episkopat Polski zorganizował po raz pierwszy roczne Międzyzakonne Studium Prawa Kanonicznego i Świeckiego, nad którym kierownictwo objął były rektor KUL ks. Jan Nowicki, późniejszy biskup Drohiczyna. Z polecenia matki Inspektorki Matyldy Sikorskiej uczestniczyła w nim s. Jadwiga Wróbel uczęszczając jednocześnie na wykłady seminarium Instytutu Wyższej Kultury Religijnej. Od tegoż roku Przełożone kładąc szczególny nacisk na dobre przygotowanie personelu do przyszłej pracy katechetycznej, pedagogicznej i na innych polach pracy salezjańskiej przysyłają sukcesywnie siostry na studia do Lublina.

W latach 1954 -1969, 16 sióstr uzyskało dyplom magisterski na wydziałach humanistycznym, filozofii chrześcijańskiej, teologicznym. Jedna zdobyła tytuł doktora z teologii. Inne 9 sióstr kończyło Studium Prawa Kanonicznego i Świeckiego i Instytut Wyższej Kultury Chrześcijańskiej. Po zakończeniu studiów dwie siostry absolwentki zostały zaangażowane do pracy w Bibliotece Uniwersyteckiej KUL. Ponadto angażowały się także w wygłaszanie wykładów posoborowych w kościołach.

Trudnością w kształceniu sióstr był brak własnego domu w Lublinie. Przez 13 lat niektóre siostry mieszkały w prywatnym Międzyzakonnym Internacie Sióstr Urszulanek OSU. Inne otrzymały miejsce w Domu Akademickim KUL.

Równolegle od 1959 r. salezjanki objęły pracę w kuchni i szatni w zakładzie salezjańskim na Kalinowszczyźnie. Było to, więc trzecie miejsce jednoczesnego zamieszkania rozproszonej wspólnoty lubelskiej. Funkcję pierwszej dyrektorki pełniła s. Stefania Blecharczyk. Tu, przy kaplicy salezjanów siostry studentki objęły także katechizację dzieci przedszkolnych i I klas.

Wspólnota studencka w tym okresie przeżyła też trudne chwile, jak śmierć studentki V roku s. Ireny Karaś oraz aresztowanie na tle politycznym, śledztwo i 18 miesięczny pobyt w więzieniu s. Leokadii Zujko.