W ten sposób przedszkolaki często przebywały u sióstr do późnego wieczoru a nawet i w nocy. Dzieci przybyło, a siostry cieszyły się dużą wdzięcznością mam, pracujących w systemie zmianowym w fabrykach miasta.

W pierwszych latach współpraca z władzami lokalnymi układała się jednak bardzo dobrze. Siostry były nie raz proszone do podzielenia się swoim doświadczeniem w pracy wychowawczej. Prowadziły lekcje pokazowe z języka polskiego czy zajęcia przedszkolne dla nauczycieli z całego powiatu. S. Janina bowiem była dawną studentką Uniwersytetu Wileńskiego im. Stefana Batorego, co w latach powojennego analfabetyzmu miało duże znaczenie. Ponadto praktyka lat pracy z dziećmi i młodzieżą w stylu systemu prewencyjnego była bardzo ewidentna. W związku z powiększającą się liczbą młodzieży i dobrą współpracą z rodzinami, siostry stopniowo poszerzały swoja działalność. Między innymi przy różnych okazjach na wybudowanej u siebie w domu scenie lub w wypełnionej po brzegi Sali miejskiej w Ratuszu, wystawiały typowo salezjańskie sztuki teatralne. Sytuacja zaczęła się zmieniać od 1950 r. kiedy to, by uniknąć upaństwowienia przedszkola, za radą życzliwych osób, siostry najpierw same zamknęły przedszkole, a po kilku tygodniach otworzyły Parafialny punkt opieki nad dziećmi, inaczej Przechowalna dzieci bez określenia wieku, czasu i narodowości.