Lubinia Wielka

Prowadzone dzieła:

• przedszkole,
• dom dziecka,
• roczne kursy kroju i szycia,
• kursy gotowania,
• internat,
• oratorium,
• katechizacja,
• dom rekolekcyjny,
• kolonie letnie,
• punkt pomocy sanitarnej.
• w latach późniejszych dom formacyjny dla kandydatek do Zgromadzenia.

Zgromadzenie Sióstr Salezjanek posiadało w Wilnie dużą 3-piętrową kamienicę a w niedalekim Laurowie 93 ha lasu i nowy piętrowy dom wraz z kilkoma mniejszymi domkami i zabudowaniami gospodarczymi. Była to własność Zgromadzenia. Po wojnie po przymusowej ewakuacji z Wileńszczyzny, Państwo na okres przejściowy przydzielało siostrom dom w Pawłowicach, który ostatecznie nie został im przyznany jako ekwiwalent za pozostawione budynki na Wschodzie. W sprawie rekompensaty za pozostawione placówki Matka Laura wydelegowała do władz w Poznaniu s. Marię Pytel i s. Bronisławę Rudzką. Władze wskazały do obejrzenia kilka obiektów. Siostry uznały za odpowiedni majątek w Lubinii Wielkiej wraz z parkiem i resztkami zabudowań folwarcznych. W umowie jednak nie przyznano go na własność Zgromadzeniu, a jedynie przekazano w dzierżawę na 99 lat. I tak 29 maja 1946 r. została otwarta nowa wspólnota, której pierwszą przełożoną została s. Maria Pytel. Ponieważ kościół parafialny w Kretkowie oddalony jest o 7 km, na prośbę miejscowej ludności siostry udostępniły im kaplicę, która tym samym stała się pół-publiczna. W tym samym roku otwarto także dom dziecka, przedszkole i punkt doraźnej pomocy dla chorych.

Okoliczna ludność odwdzięczała się siostrom pomocą materialną, tak opatrznościową, ponieważ budynek wymagał gruntownego remontu i całkowitego urządzenia. Bardzo szybko zaczęły funkcjonować kursy kroju, szycia i gotowania, świetlica dla dzieci i młodzieży. Siostry objęły także katechezę parafialną. Z racji, że wychowanki kursów cały czas utrzymywały z siostrami kontakt, zaczęto organizować regularne spotkania Byłych Wychowanek Salezjańskich. Niestety władze komunistyczne nie dawały za wygraną w walce z Kościołem. Już w 1949 r. zlikwidowano przedszkole w, a 1953 r. dom dziecka, który wznowił swoją działalność dopiero w 2007 r. Oprócz kursów gospodarczych dla dziewcząt i katechezy na przestrzeni lat budynek służył także za miejsce rekolekcyjne dla sióstr, młodzieży i dzieci z grup oazowych, miejsce kształcenia i rekolekcji dla katechetów miejscowej diecezji. W latach siedemdziesiątych zmieniono urzędową nazwę majątku Lubinii Wielkiej na Dobieszczyna.