
- GRUPY RODZINY SALEZJAŃSKIEJ
- Towarzystwo św. Franciszka Salezjego (SDB)
- Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki (FMA)
- Salezjanie Współpracownicy (ASSCC)
- Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki (ADMA)
- Światowa Konfederacja Byłych Wychowanków/ Byłych Wychowanek Księdza Bosko (BWS)
- Światowa Konfederacja Byłych Wychowanek Księdza Bosko (BWS-FMA)
- Ochotniczki Księdza Bosko (VDB)
- Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (HHSSCC)
- Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca (SOSC)
- Apostołki Świętej Rodziny (ASF)
- Siostry Miłości Jezusa (SCG)
- Siostry Misjonarki Maryi Wspomożycielki Chrześcijan (MSMHC)
- Córki Boskiego Zbawiciela (HDS)
- Siostry Służebniczki Serca Maryi Niepokalanej (SIHM)
- Siostry Jezusa Młodzieńca (IJA)
- Salezjańskie Stowarzyszenie Kobiet (ADS)
- Ochotnicy z Księdzem Bosko (CDB)
- Siostry Katechistki Maryi Niepokalanej Wspomożenia Wiernych (SMI)
- Córki Królowania Maryi (DQM)
- Świadkowie Zmartwychwstałego (TR)
- Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła (CSMA)
- Siostry Zmartwychwstania (HR)
- Siostry Zwiastunki Pana (SAL)
- Uczniowie (DISC)
- Wspólnota Pieśń Nowa (CN)
- Siostry Świętego Michała Archanioła (CSSMA)
- Siostry Maryi Wspomożycielki Wiernych (SMA)
- Wspólnota Misji Księdza Bosko (CMB)
- Siostry Maryi Królowej (SQM)
- Siostry Wizytki od Księdza Bosko (VSDB)
- Bractwo Kontemplacyjne Maryi z Nazaretu (FCMN)
- Siostry Pośredniczki Pokoju (MP)
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki (Siostry Salezjanki) „jest żywą częścią Rodziny Salezjańskiej, która na przestrzeni dziejów przeżywa na różne sposoby ducha i misję Księdza Bosko, wyrażając w ten sposób wieczną zdolność przystosowania się. Jako następca Księdza Bosko, Przełożony Generalny Towarzystwa św. Franciszka Salezego jest jego animatorem i ośrodkiem jedności ”.
Ksiądz Bosko był inspiracją dla ogromnego ruchu ludzi, którzy na różne sposoby pracują dla dobra młodzieży. On sam założył nie tylko Towarzystwo św. Franciszka Salezego (Salezjanie Księdza Bosko), ale także Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki (Siostry Salezjanki i Stowarzyszenie Współpracowników Salezjańskich. Biorąc pod uwagę te i inne stowarzyszenia, które powstały w różnych częściach świata, Rodzina Salezjańska liczy obecnie 32 oficjalnie uznane grupy. Chociaż każda z nich ma swoje specyficzne powołanie, jako Rodzina Salezjańska żyją we wzajemnej harmonii, dzieląc tego samego ducha i rozszerzając w ten sposób misję zapoczątkowaną przez Księdza Bosko, którego charyzmat nadal inspiruje ludzi dobrej woli.
GRUPY RODZINY SALEZJAŃSKIEJ
Towarzystwo św. Franciszka Salezjego (SDB)
Zgromadzenie zostało założone w 1859 r. przez św. Jana Bosko w Turynie w dzielnicy Valdocco jako zwieńczenie jego długiego i intensywnego doświadczenia pracy apostolskiej wśród biednej miejscowej młodzieży. Od samego początku salezjanie dedukują swoją pracę kształceniu i wychowaniu młodzieży w szkołach, oratoriach, internatach i domach dla młodych w trudnościach, centrach zawodowych, katechetycznych, uniwersytetach, parafiach, za pomocą druku, ale także poprzez apostolstwo misyjne. Pierwsza prośba o przesłanie misjonarzy w celu ewangelizacji Patagonii dotarła do salezjanów z Argentyny. Na czele pierwszej ekspedycji misyjnej, która wyruszyła 12 maja 1875 r. stanął przyszły kardynał Jan Cagliero. Z biegiem lat salezjanie sukcesywnie poszerzali horyzonty swojego odziaływania na wszystkich kontynentach. Duszą salezjańskiej pedagogii zawsze była i jest miłość
duszpasterska: wychowawcy działają z miłością, serdecznością i uczuciem. Ponadto młodzież powinna być świadoma, że jest kochana, ponieważ kto wie, że jest kochany – kocha. Pedagogia staje się salezjańską duchowością młodzieżową, zainspirowaną humanizmem św. Franciszka Salezego i połączona ze szczerym nabożeństwem do Maryi Wspomożycielki. Konstytucje Towarzystwa stwierdzają, że salezjanie znajdują swoje uświęcenie w wypełnianiu posłannictwa, co potwierdza liczba świętych (3) i błogosławionych (88) w zgromadzeniu jako bogactwo Bożego daru dla wszystkich. Aktualnie salezjanie posługują w ponad 1000 parafiach. Około 3000 pracuje na misjach. Ich spojrzenie kieruje się obecnie w sposób zdecydowany w stronę młodzieży najbiedniejszej i najbardziej potrzebującej, tej, która jest lub czuje się wykluczona, porzucona czy pozbawiona podstawowych praw.
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki (FMA)
5 sierpnia 1972 powstaje rodzina zakonna, która analogicznie jak salezjanie dla chłopców, ma na celu poświęcić się na rzecz dziewcząt. Ks. Bosko wybrał grupę młodych kobiet – Córek Niepokalanej z Mornese, która już angażuje się dla dziewcząt ze wsi w celu nauczania ich szycia, ale przede wszystkim by ukierunkować je na bycie dobrymi chrześcijankami i uczciwymi obywatelkami. Grupę animuje Maria Dominika Mazzarello, która staje się współzałożycielką nowej gałęzi salezjańskiej. Dwa zamiary spotykają się w tej samej idei. Siostry, zwane popularnie salezjankami, prowadzone u swoich początków z mądrością formacyjną matki Mazzarello i przez stałe kierownictwo ks. Bosko kreatywnie łączą system prewencyjny Apostoła Młodzieży z kobiecą specyfiką oraz wymaganiami właściwymi w wychowaniu kobiety i dziecka. Cel ich działania to integralny wzrost ludzi, formacja wiary przez systematyczną katechezę, wychowanie do aktywnej postawy obywatelskiej, do darmowości i solidarności. To działania, które harmonizują aspekt wychowawczy z ewangelizacją. Specyficzny wymiar, na którym bazuje wychowawcza tradycja instytutu, to charyzmatyczne doświadczenie Marii Dominiki Mazzarello.
Przez swoje radosne przylgnięcie do Bożych planów miała zamiar doprowadzić każdą dziewczynę do życiowego spotkania z Jezusem, do odkrycia własnego powołania, aby mogła dać odpowiedzialny wkład w rodzinę, społeczeństwo i Kościół. Dzisiaj siostry są obecne na pięciu kontynentach w 96 krajach. Ich priorytetem jest nieustannie wychowanie dziewcząt, które różni się w zależności od kraju. Czynią to w ramach: formacji kulturalnej i ewangelizacyjnej, wprowadzenia w świat pracy, promocji żeńskich spółdzielni na misjach, “odzyskiwania” dziewcząt, które na peryferiach wielkich miast łatwo stają się ofiarami prostytucji, handlu ludźmi, ukierunkowując je na walkę o własną godność i na wypracowaniu kultury na bazie chrześcijańskiego humanizmu. Najbardziej znaczące dzieła to centra młodzieżowe jako nieformalna działalność wychowawcza, szkoły i centra zawodowe, instytucje studiów wyższych, rodzinne domy dziecka, wspólnoty zamieszkania, centra pobytu z programem wychowawczym, centra duchowości dla młodzieży, centra promocji kobiet, wolontariat międzynarodowy, Biuro Praw Człowieka z siedzibą w Veyrier w Szwajcarii.
Salezjanie Współpracownicy (ASSCC)
W 1876 r w Turynie św. Jan Bosko opracował Regulamin Współpracowników Salezjańskich, w którym opisuje członków Stowarzyszenia, jakie mają prawa i obowiązki. Jego dzieło wychowawcze rozprzestrzeniało się bardzo dynamicznie. Zależało mu, aby tworzyć środowiska wychowawcze, w którym wszyscy, żyjąc systemem prewencyjnym, dążą do świętości. Uważał on, że należy również zaangażować świeckich, którym zależy na dobru młodego człowieka, stąd powołał do życia publiczne stowarzyszenie wiernych, w którym osoby świeckie składając przyrzeczenia i współpracują z salezjanami przez modlitwę, świadectwo życia i pracę na rzecz młodzieży. W ten sposób obok salezjanów i Córek Maryi Wspomożycielki, na wzór trzecich zakonów wyrosła trzecia gałąź rodzącej się Rodziny Salezjańskiej. Obecna nazwa stowarzyszenia to Salezjanie Współpracownicy, którzy w myśl ks. Bosko realizują swój apostolat w codziennych obowiązkach.
Profil salezjanina współpracownika to osoba bogata w humanizm, ochrzczona, która z miłością do Kościoła, radością, wdzięcznością i odpowiedzialnością przeżywa swoje bycie dzieckiem Boga. Jest gorliwym współpracownikiem Boga w salezjańskim posłannictwie, jakimi są: rodzina, młodzi, wychowanie, system prewencyjny, zaangażowanie społeczne i polityczne. Jest wrażliwy na problemy młodzieży i biedy, posiada zmysł braterstwa, akceptuje wartości współodpowiedzialności i współpracy. Osoba, która decyduje się żyć zobowiązaniem jako salezjanin współpracownik jest świadoma, że odpowiada na prawdziwe powołanie. Dlatego konieczne jest przejście drogi formacji. Aktualnie stowarzyszenie posiada elastyczną i funkcjonalną strukturę, bazującą na trzech poziomach: lokalnym, prowincjalnym i światowym. Zwierzchnikiem Stowarzyszenia jest przełożony generalny Towarzystwa Salezjańskiego.
Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki (ADMA)
Ks. Bosko wiedziony przez Ducha Świętego, odpowiadając na potrzeby i znaki czasu, powołał do życia liczne grupy apostolskie oraz szerokie rzesze osób, które na różne sposoby działają dla dobra młodzieży i wiernych. Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki zostało założone przez ks. Bosko dla wzbudzania czci do Najświętszego Sakramentu i nabożeństwa do Maryi Wspomożycielki Wiernych. Kanonicznie erygowane w Sanktuarium Maryi Wspomożycielki w Turynie, 18 kwietnia 1869 roku i było przez niego uznane za integralną część
Towarzystwa Salezjańskiego. Od 5 lipca 1989 roku oficjalnie przynależy do Rodziny Salezjańskiej Specyficznym zadaniem osób, które przystąpią do Stowarzyszenia jest żyć i rozpowszechniać wymiar maryjny i eucharystyczny w charyzmacie salezjańskim, w zgodzie z nauczaniem Kościoła, dając świadectwo żywej wiary w czasie prób w Kościele i zagubienia ludzkości. Stowarzyszenie jest obecne w 50 krajach świata, liczy ok. 100 tys. członów w 800 grupach.
Światowa Konfederacja Byłych Wychowanków/ Byłych Wychowanek Księdza Bosko (BWS)
Byli wychowankowie należą do Rodziny Salezjańskiej z tytułu otrzymanego wychowania. Ich przynależność staje się bardziej ścisła, gdy zobowiążą się do uczestnictwa w posłannictwie salezjańskim w świecie. Można uznać, że ruch Byłych Wychowanków Salezjańskich (BWS) sięga roku 1870, kiedy to kilkunastu rzemieślników i robotników turyńskich postanowiło uczestniczyć w obchodach imienin ks. Bosko na Valdocco, co stało się 24 czerwca. Do tych tradycyjnych dołączyły potem odrębne spotkania. Na uwagę zasługuje to, które odbyło się 13 lipca 1884 r., kiedy to ks. Bosko wypowiedział słowa bardzo znaczące dla tego ruchu: „Byliście małą trzódką. Powiększyła się, bardzo się powiększyła, ale pomnoży się jeszcze bardziej. Staniecie się światłem, które rozbłyśnie wśród świata” i tak faktycznie się stało. Najpierw była pierwsza lokalna Unia Byłych Wychowanków (1894), potem powstała myśl o stworzeniu Międzynarodowej Federacji Byłych Wychowanków, która się w końcu urzeczywistniła.
W 1911 i 1920 odbyły się pierwsze kongresy międzynarodowe BWS. Lata 1953-1956 to czas przekształcania federacji międzynarodowej w konfederację światową, zrzeszającą wszystkie federacje krajowe. Byli wychowankowie, poprzez swoje świadectwo „dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli”, starają się szerzyć ideał wychowania otrzymany w domach salezjańskich, czyniąc to w różnych formach, m.in. poprzez stowarzyszenie przedsiębiorców (byłych wychowanków i przyjaciół ks. Bosko), którzy starają się zastosować w świecie biznesu zasady i ideały chrześcijańskie i salezjańskie, formację dla byłych wychowanków w zakresie zawodowym i duchowym, posługę wolontariatu na rzecz młodzieży na całym świecie. Aktualnie jest ok. 100 tys. byłych wychowanków zorganizowanych w stowarzyszeniach na 4 kontynentach.
Światowa Konfederacja Byłych Wychowanek Księdza Bosko (BWS-FMA)
Światowa Konfederacja Byłych Wychowanków i Byłych Wychowanków Córek Maryi Wspomożycielki, zwana dalej Stowarzyszeniem, jest świeckim stowarzyszeniem non-profit, wspieranym przez Instytut Córek Maryi Wspomożycielki (lub Salezjanów Księdza Bosko), którego początki sięgają 1908 r. Jako taka jest to grupa Rodziny Salezjańskiej, w której Przełożony Generalny, następca Księdza Bosko, jest ojcem i ośrodkiem jedności a jako konkretny punkt odniesienia uznaje Przełożoną Generalną CMW.
Do Stowarzyszenia należą ludzie w różnym wieku, o różnej kulturze, religii, statusie społecznym z każdego zakątka świata. W rzeczywistości liczba byłych wychowanków na całym świecie jest bardzo wysoka, jeśli weźmiemy pod uwagę wszystkich młodych ludzi, którzy wywodzą się z 3802 dzieł i działań edukacyjnych sióstr salezjanek na świecie.
Spora część z nich decyduje się na oficjalne uczestnictwo w Stowarzyszeniu, przystępując do niego jako efektywni członkowie i jego protagoniści. Każdy były wychowanek stara się wzrastać jako osoba, zgodnie z trójmianem Systemu Prewencji Księdza Bosko: ROZUM – RELIGIA – MIŁOŚĆ, który można przełożyć na ludzkie wartości GODNOŚCI, WIARY i SOLIDARNOŚCI, łącząc z nimi własną wrażliwość i troska o charyzmat Mornese Marii Dominiki Mazzarello, współzałożycielki Instytutu Córek Maryi Wspomożycielki. Każdy były wychowanek w sposób odpowiedzialny przyczynia się do afirmacji wartości, na których opiera się godność osoby ludzkiej, działając w najróżniejszych sferach działania: w rodzinie; w miejscu pracy i nauki; w świecie politycznym i społecznym; w zakresie wychowania szkolnego, czasu wolnego, komunikacji społecznej.
Ochotniczki Księdza Bosko (VDB)
Ochotniczki Księdza Bosko są międzynarodowym Instytutem Świeckim na prawie papieskim. Oficjalnie powstał 20 maja 1917 r. w oratorium sióstr salezjanek w Turynie z inicjatywy ks. Filipa Rinaldiego. W latach 50-tych ub. wieku zaczął wychodzić poza granice Włoch, a następnie poza granice Europy. Obecnie liczy ok. 1200 członkiń. Organizacyjnie dzieli się aktualnie na 27 Regionów, z czego 12 jest w Europie. Regiony dzielą się na Zespoły. Każdy Zespół oraz każdy Region posiada asystenta kościelnego, którym jest ksiądz salezjanin. Formacja w Instytucie odbywa się bez opuszczania miejsca zamieszkania. Instytut nie prowadzi wspólnych dzieł, nie ma wspólnego życia, ale jego członkinie żyją komunią życia, tworząc właśnie zespoły, w których się spotykają, formują i wzajemnie wspierają. Jego początki w Polsce datują się na rok 1972. Aktualnie w Polsce jest siedem Zespołów, które raz w miesiącu spotykają się na dni skupienia. Instytut VDB powstał w myśl ks. Rinaldiego,
który rozumiał potrzebę życia całkowicie poświęconego Bogu poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa w sercu świata, w pełni przenikniętego świeckimi realiami, aby odnowić społeczeństwo od wewnątrz poprzez wiarygodne, dyskretne i spójne świadectwo. Według wskazań Kościoła Ochotniczki żyją w owocnej tajemnicy swoją konsekracją, aby móc działać z większą skutecznością, zwłaszcza w szczególnie trudnych środowiskach, w których zadeklarowana przynależność do instytutu życia konsekrowanego mogłaby być powodem uprzedzeń. Ich misją jest żyć tam, gdzie mieszkają, w ich codzienności, angażując się przede wszystkim, gdzie są najbardziej palące potrzeby, pomiędzy nowymi biedami, na polu wychowawczym i społecznym, w środowiskach, w których sprawiedliwość i prawa są negowane. Idą, aby zanieść Chrystusa przez znaczącą obecność i szczodre działania, złożone ze zdolności słuchania, czułości, zrozumienia.
Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (HHSSCC)
Zgromadzenie Córek Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (HHSSCC) zostało założone przez włoskiego księdza Luigiego Variarę (1875-1923), salezjanina, misjonarza w Kolumbii, który pracując duszpastersko w kolonii trędowatych Agua de Dios, zdał sobie sprawę, że wśród chorych jest wiele powołań do życia zakonnego. Były to dziewczęta dotknięte już trądem lub zdrowe córki chorych rodziców i ze względu na tę sytuację nie mogły realizować swego powołania, gdzie indziej. Zgodnie z sugestią swojego przełożonego ks. Michała Rua i za zgodą arcybiskupa Bogoty Bernardo Herrery Restrepo 7 maja 1905 r. ks. Variara oficjalnie założył nowy instytut, składający się wyłącznie z chorych na trąd i córek trędowatych (dopiero w 1962 r. przyjęto pierwsze zdrowe kandydatki). Specyficznym apostolatem Córek Najświętszych Serc jest pomoc trędowatym.
Oprócz pomocy chorym oddają się także działalności wychowawczej. Duchowość zgromadzenia i cechy jego posłannictwa zrodziły się i rozwijały w typowo salezjańskim środowisku wśród dzieci i młodzieży lazaretu. Trąd zdeterminował ofiarną specyfikę charyzmatu salezjańskiego. Ks. Variara, za przykładem ks. Andrzeja Beltramiego, chorego salezjanina, który zmarł w wieku 27 lat we Włoszech, wskazywał na nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa, obecnego w Eucharystii, w którym odkrył apostolski sens choroby, jako środka do świętości.
Obecnie Instytut, jako zgromadzenie zakonne na prawach papieskich, liczy ok. 360 sióstr w 55 domach w 11 krajach obu Ameryk, Europy i Afryki. Prowadzi dzieła wychowawcze, w których szerzy także duszpasterstwo zdrowotne, ośrodki opieki nad chorymi, dzieła społeczne i misyjne.
Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca (SOSC)
Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca Pana Jezusa (SOSC) zostały założone 8 grudnia 1933 r. w bardzo małej diecezji Bova, w Kalabrii (Włochy). Ich założycielem jest bp Giuseppe Cognata, salezjanin, ówczesny biskup diecezji, która borykała się z trudnymi i skomplikowanymi warunkami społecznymi, kulturalnymi, ekonomicznymi i religijnymi. Jako młody biskup zrozumiał szybko konieczność, „utworzenia ochronek dla dzieci i powierzenia ich siostrom, które miałby także objąć opieką dziewczęta, pomagać proboszczowi w katechizacji i wzmacniać działalność parafialną”. Gdy nie znalazł żadnego zgromadzenia zakonnego gotowego na ten rodzaj apostolatu, który wymagał prawdziwie misyjnego poświecenia, w jego sercu zrodził się pomysł założenia instytutu o duchu misyjnym, odpowiadającym na potrzeby ubogiej ludności. 5 czerwca 1959 r., w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, pobożne Towarzystwo Salezjanek Oblatek Najświętszego Serca Pana Jezusa stało się Zgromadzeniem
zakonnym, a w październiku, w czasie I Kapituły, przełożoną generalną została wybrana siostra Bice Giuseppina Carini. Od 1983 r. SOSC należą do Rodziny Salezjańskiej. Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca to instytut o życiu aktywnym na prawie papieskim, o ślubach czasowych. Siostry naśladują Jezusa w Jego dobrowolnej ofierze Ojcu przez ewangelizację i promocję ludzką w małych ośrodkach pozbawionych innych placówek zakonnych, w bezpośredniej służbie Kościołowi lokalnemu, z misyjnym poszukiwaniem obszarów trudnych, porzuconych i z żywą współpracą w dziełach parafialnych. Siostry odwołują się do św. Franciszka Salezego i św. Jana Bosko, uznanych za patronów. Żyją otwartą dobrocią, zaufaniem w Opatrzność, pogodą i radością, inspirując się systemem prewencyjnym w pokorze i prostocie. Aktualnie zgromadzenie liczy ok. 250 sióstr pracujących we Włoszech, na Malcie, w Boliwii i Peru, zawsze gotowe do odpowiedzi na potrzeby Kościoła.
Apostołki Świętej Rodziny (ASF)
Instytut Apostołek Świętej Rodziny został założony przez kard. Giuseppe Guarino, który był Salezjaninem Współpracownikiem. Zgromadzenie powstało w Messynie (Włochy) 29 czerwca 1889 roku. Grupa Córek Maryi staje się początkowo Zgromadzeniem Małych Służebnic Świętej Rodziny, której reguła inspirowana jest Wizytkami św. Franciszka Salezego „dla wychowania moralnego i społecznego synów ludu.” Instytut należy do Rodziny Salezjańskiej od 1984 roku, a od 1998 r działa na prawach papieskich, w którym kierownictwem duchowym zajmują się salezjanie.
Apostołki żyją i realizują swoje powołanie angażując się przede wszystkim w towarzyszenie rodzinom. Inspirując się systemem pedagogicznym Ks. Bosko, opiekują się dziećmi, zwłaszcza najbardziej potrzebującymi; poświęcają się chrześcijańskiemu i integralnemu wychowaniu młodzieży w szkołach, parafiach, oratoriach; odwiedzają rodziny przeżywające trudności lub rozbite; udzielają porad narzeczonym; otwierają swoje domy dla rodzin, aby te mogły przeżyć bogate i znaczące doświadczenie duchowe. Aktualnie Instytut liczy ok. 50 sióstr obecnych w 10 wspólnotach we Włoszech i Brazylii.
Siostry Miłości Jezusa (SCG)
Siostry Miłości Jezusa zostały założone przez misjonarzy salezjańskich księży Antonio Cavolego i Vincenzo Cimattiego w Miyazaki, w Japonii, w 1937 roku. Ks. Cavoli w swojej pracy duszpasterskiej zaprosił niektóre dziewczęta z grupy Córek Maryi do posługiwania wśród ubogich i chorych. W ten sposób zainicjowano ochronkę dla sierot i osób starszych, w której grupa kobiet nazwanych Córkami Miłości, żyjąc razem, pracowała bezpłatnie na rzecz ubogich. Przed II wojną światową, gdy rodziły się nacjonalizm i ruchy przeciwne obcokrajowcom, bp Cimetti poradził ks. Cavoliemu przekształcenie grupy w zgromadzenie zakonne, aby można było kontynuować działalność. Inspiracją do użycia słowa „miłość” w nazwie zgromadzenia było przemówienie ks. Filipa Rinaldiego, ówczesnego przełożonego generalnego Towarzystwa Salezjańskiego, wysłane do Japonii w 1925 r. Ks. Cavoli, przywołując te słowa napisał: „Miłość jest jedynym i niezbędnym środkiem, aby dotrzeć do serc Japończyków”. Dlatego nazwa Zgromadzenie Sióstr Miłości Jezusa najlepiej wyraża jego tożsamość: misję dawania
świadectwa miłosiernej miłości Jezusa do wszystkich ludzi, zwłaszcza do ubogich i cierpiących. Zgromadzenie zrodzone w środowisku salezjańskim praktykuje posłannictwo św. Jana Bosko w Kościele w sposób odpowiedni dla każdego miejsca i czasu. Cechy ducha zgromadzenia inspirują się duchem salezjańskim. Są to duch rodzinny, zaufanie i nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki, wierność Kościołowi, optymizm i radość, praca i umiarkowanie, duch inicjatywy i elastyczność. Ponadto, jak przekazali założyciele, Instytut wypełnia swoją misję, żyjąc także w duchu św. Wincentego a Paulo. Siostro troszczą się nie tylko o dzieci i młodzież, ale także o chorych, starszych i tych, którzy cierpią z powodu różnych form ubóstwa, w tym z powodu samotności zrodzonej z indywidualizmu, coraz bardziej powszechnej w społeczeństwie.
Od 1998 r. Zgromadzenie uznane jest jako instytut papieski. Liczy dzisiaj 930 sióstr, które pracują w 16 krajach. Należy do Rodziny Salezjańskiej.
Siostry Misjonarki Maryi Wspomożycielki Chrześcijan (MSMHC)
Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Maryi Wspomożycielki Chrześcijan zostało założone w 1942 r. w Guwahati w Indiach przez bp Stefano Ferrando, salezjanina. Jednym z największych problemów jego diecezji był brak kapłanów i osób zakonnych. Wybuch II wojny światowej przyniósł ogromne cierpienia ludzi na całym świecie, a północno-wschodnie Indie, jako obszar graniczny, doświadczały jeszcze większych problemów. Dodatkowo działalność misjonarzy, którzy byli głównie obcokrajowcami, została mocno ograniczona. Setki misjonarzy zostało deportowanych do obozów zagłady lub mogło przebywać jedynie wewnątrz klasztorów czy domów zakonnych. Biskup Ferrando widział los mieszkańców regionu, którzy zostali pozbawieni duchowej, jak i materialnej pomocy. Zdawał sobie sprawę, że przyszłość misji zależy od miejscowych powołań. Tak zrodził się pomysł założenia rodzimego zgromadzenia, którego zakonnice docierałyby do wiosek, nie na kilka godzin, ale na kilka tygodni i troszczyłyby się tam o chorych, opiekowały dziećmi, nauczały prawd wiary.
Znalazł osiem miejscowych dziewcząt gotowych do pracy misyjnej. Formację zakonną oraz kierownictwo nad młodym zgromadzeniem w początkowym okresie sprawowały Siostry Salezjanki.
Aktualnie swoje powołanie misyjne siostry wypełniają w pierwszej kolejności poprzez ewangelizację i katechizację. Jednak podejmują się tego zadania także w innych formach apostolstwa, jak: wychowanie i edukacja dzieci i młodzieży w szkołach, internatach, ośrodkach kształcenia zawodowego, ośrodkach dla młodzieży zagrożonej patologią, centrach młodzieżowych, domach opieki nad ludźmi niepełnosprawnymi, starszymi, chorymi, w ośrodkach zdrowia czy cierpiącymi na AIDS.
Misjonarki Maryi Wspomożycielki Wiernych to wspólnota zakonna o duchowości ks. Bosko w metodzie duszpasterskiej, wychowawczej i duchowej. Oficjalnie należy do Rodziny Salezjańskiej od 1986 r. Posiada prawa papieskie od 1977 r. Obecnie jest ok. 1240 sióstr w 205 domach w Indiach, we Włoszech i Afryce.
Córki Boskiego Zbawiciela (HDS)
Córki Boskiego Zbawiciela (HDS) to zgromadzenie założone w 1956 r. przez salezjańskiego biskupa Pedro Arnoldo Aparicio w San Vincente w Salwadorze, który obejmując rodzącą się diecezję zauważył brak kapłanów i sióstr. Jednocześnie miał doświadczenie konfesjonału, gdzie odkrył wiele dziewcząt, które z różnych powodów nie mogły być przyjęte do innych zgromadzeń. Tak powstała myśl utworzenia żeńskiej wspólnoty zakonnej o prostym życiu i zwyczajach, które pomogłyby w katechizacji w szkołach parafialnych i duszpasterstwie młodzieży. Siostry określają się jako zakonnice-katechistki-wychowawczynie-misjonarki, które żyją duchowością dziecięctwa Dzieciątka Jezus w żłóbku betlejemskim i duchem ks. Bosko w służbie dzieciom i młodzieży. Duchowość żłóbka jest typowym elementem charyzmatu z prostego faktu, że instytut został założony w noc Bożego Narodzenia. Cnoty, które charakteryzuje żłóbek to prostota, ubóstwo, pokora, duchowa łagodność.
Duchowość ks. Bosko przekazana przez założyciela od początków była wskazywana jako sposób osiągnięcia świętości: cierpliwa miłość Boga i łagodność Dobrego Pasterza, zapał duszpasterski, wyrozumiałość, radość, duch rodzinny, okazywane uczucie, pracowitość, umiarkowanie i zjednoczenie z Bogiem. Są one wyraźnie obecne od pierwszych faz formacji. Siostry oddają się edukacji i ewangelizacji dzieci i młodzieży ze szkół publicznych, w domach dziecka, przedszkolach, dziełach promocji ludzkiej, a także prowadzą katechezę w parafiach.
W 1989 r. Zgromadzenie zostało ogłoszone instytutem na prawie papieskim. Od 1987 r. oficjalnie należy do Rodziny Salezjańskiej. Aktualnie liczy ok. 170 sióstr. Jest obecne w 8 krajach.
Siostry Służebniczki Serca Maryi Niepokalanej (SIHM)
Gdy Salezjanie objęli okręg misyjny w Tajlandii odczuli potrzebę rąk kobiecych. Stąd ks. Geatano Pasotti salezjanin, w Bangkoku 7 grudnia 1937 r. z grupą młodych kobiet, które pracowały w kuchni salezjańskiej i posiadały już formację chrześcijańską położył fundament pod nową rodzinę zakonną. Pomocą służyły mu dwie siostry salezjanki, z których jedna została przełożoną generalną, a druga mistrzynią nowicjatu. Zadaniem nowego zgromadzenia było prowadzenie na misjach szkół parafialnych. W 1964 r. Zgromadzenie uzyskało autonomię i działa na prawie diecezjalnym.
Siostry żyją fiat Maryi, zawsze gotowe na pełnienie woli Boże, w duchu rodzinnym, w prostocie, radości, ukazując optymizm i zdolność adaptacji do sytuacji. Ich motto zaproponowane przez założyciela to: Miłość Chrystusa przynagla nas! (2 Kor 5, 14), a ich duchowość wyraża się w słowach: „Kochać, służyć i przebaczać.” Są zaangażowane w duszpasterstwie młodzieżowym i rodzinnym. Służą głównie przez wychowanie i katechezę, ale także w dziełach dla ubogich i opuszczonych, zwłaszcza dzieci i młodzieży. Obecnie zgromadzenie liczy ok. 90 sióstr, które pracują w 4 diecezjach Tajlandii i Kambodży.
Siostry Jezusa Młodzieńca (IJA)
Zgromadzenie Sióstr Jezusa Młodzieńca powstało w 1938 r. w Campo Grande w Brazylii. Jego założycielem był bp Vincente Priante, salezjanin. Nowe zgromadzenie miało być odpowiedzią na dwie potrzeby: mała liczba księży i osób konsekrowanych wobec niezmierzonych potrzeb duszpasterskich rozległej diecezji oraz ograniczony dostęp do życia zakonnego dla dobra dziewcząt, córek rodziców znajdujących się sytuacjach nieuregulowanych, których istniejące zgromadzenia nie przyjmowały. Kierownictwo powierzono siostrze salezjance, która pełniła rolę przełożonej do 1967 r. Zgromadzenie jest instytutem diecezjalnym. Jego hasłem jest: „Wszystko dla wszystkich”.
Patronami są Jezus Młodzieniec i Maryja z Nazaretu. Jak młody Jezus, siostry czują się powołane by zatroszczyć się o sprawy Ojca, uobecniając Jego miłość do najbardziej potrzebujących i odrzuconych, aby świat stał się jedną rodziną. Instytut narodził się i karmi duchem i posłannictwem św. Jana Bosko. Stara się żyć swoim posłannictwem dając odpowiedź na konkretne problemy Kościołów lokalnych przez edukację, duszpasterstwo rodzin, dzieła socjalne zwłaszcza dla dzieci i starszych, szczególnie najuboższych. Siostry prowadzą 6 domów zakonnych, na terenie 3 brazylijskich diecezji. Obecnie Zgromadzenie liczy 19 sióstr.
Salezjańskie Stowarzyszenie Kobiet (ADS)
Salezjańskie Stowarzyszenie Kobiet powstało 13 maja 1968 r. jako prywatne stowarzyszenie wiernych świeckich. Założone przez ks. Miguela Gonzalez, salezjanina w Caracas w Wenezueli z grupy kobiet, współ-promotorek dzieła socjalnego Don Bosko prowadzonego w stolicy, które zdecydowały się, że pozostaną zjednoczone, wolne i autonomiczne, aby dać życie aspiracjom społecznym dzieła, w którym są zaangażowane. Założyciel ukierunkował członkinie na oryginalne szlaki, dzieląc wspólne elementy z Rodziną Salezjańską, jak powołanie, posłannictwo młodzieżowe, duchowość, charyzmat i metoda wychowawcza. Członkinie określają się jako grupa kobiet katolickich świeckich zanurzonych we wspólnocie chrześcijańskiej i chrześcijanki w społeczeństwie, które starają się przemieniać społeczeństwo według Ewangelii.
Troszczą się o zdrowie fizyczne, moralne i duchowe szczególnie potrzebujących. Młodzież zmarginalizowana i pozostająca poza procesem wychowania jest znaczącą przestrzenią ich apostolatu. Wspierając matki troszczą się o dzieciństwo naznaczone brakami materialnymi, fizycznymi i duchowymi. Czują się świeckimi misjonarkami, apostołkami, wolontariuszkami z natury i powołania do służby. Pracują na rzecz dzieci, młodzieży i kobiet bez względu na klasę pracując we własnych środowiskach m.in. przez inicjatywę „mikro-przedsięborstw”, wychowanie do pracy, „odzyskiwanie” młodzieży i kobiet. Stowarzyszenie liczy obecnie ok. 3000 członkiń w 115 ośrodkach.
Ochotnicy z Księdzem Bosko (CDB)
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych XX w. grupa młodych mężczyzn w czterech różnych krajach, nie wiedząc o sobie wyraziła pragnienie poświęcenia się Bogu w świecie. Towarzyszyło im 3 salezjanów i ochotniczka ks. Bosko. Zaczęli doświadczać tej formy życia. W grudniu 1993 r. przełożony generalny SDB ks. Egidio VIgano zaprosił niektórych członków grup i osoby im towarzyszące do Rzymu. Zaproszeni w następnym roku 12 września 1994 r. zdecydowali o oficjalnym zainicjowaniu grupy Ochotników z Księdzem Bosko redagując Konstytucje ad experimentum. Zostały złożone pierwsze śluby. 24 maja 1998 r., na prośbę przełożonego generalnego ks. Juana Vecchego, arcybiskup Caracas kard. Ignacio Antonio Velasco Garcia SDB wydał dekret erekcyjny Ochotników z Ks. Bosko jako publicznego stowarzyszenia wiernych świeckich zmierzającym do stania się instytutem świeckim życia konsekrowanego.
Tym samym zostały też zatwierdzone Konstytucje. Już na tej fazie została uznana przynależność grupy do Rodziny Salezjańskiej. Członkowie instytutu uważają się za świeckich konsekrowanych, uznają się za salezjanów, zobowiązują się do życia ślubami w posłuszeństwie, czystości i ubóstwie, żyją w swoich naturalnych rodzinach, pełniąc obowiązki zawodowe, żyją duchem salezjańskim, angażują się w dzieła wychowawcze salezjańskie współpracując z innymi gałęziami Rodziny Salezjańskiej, szczególnie z VDB.
Aktualnie są obecni w 26 krajach na 4 kontynentach. Instytut liczy 83 osoby, których 52 osoby żyje już profesją rad ewangelicznych.
Siostry Katechistki Maryi Niepokalanej Wspomożenia Wiernych (SMI)
Instytut Sióstr Katechistek Maryi Niepokalanej Wspomożenia Wiernych został założony 12 grudnia 1948 r. przez bp Luisa La Raviore Morrowa, misjonarza, dawnego rektora seminarium salezjańskiego pochodzącego z Teksasu (USA), pisarza i biskupa Krishnagar w Indiach. Przed przyjazdem do Indii zdobywał trudne doświadczenie misyjne w Meksyku podczas rewolucji meksykańskiej, a potem na Filipinach. Po przybyciu do Krishnagar zaangażował się w tworzenie solidnej wspólnoty chrześcijańskiej. Zmierzył się odważnie z kryzysem II wojny światowej, katastroficznym głodem w Bengala i podziałem Indii. Brał czynny udział w strukturach miejskich, wszystko, by bardziej skutecznie iść z pomocą uchodźcom, przeciwdziałać analfabetyzmowi, walczyć z głodem, wspierać dostęp do ośrodków zdrowia, kultury, religii. Był świadomy trudniejszej sytuacji kobiet w kulturze Indii, z którymi kapłani nie mogli się spotykać, dlatego zaprosił siostry z różnych zgromadzeń, jednak wszystkie były zajęte swoimi własnymi dziełami. Był gorliwym obrońcą praw kobiet.
Twierdził, że sprawiedliwość i pokój nie zwyciężą, dopóki kobiety nie będą miały jednakowego głosu w zgromadzeniach legislacyjnych na całym świecie. Po rozeznaniu postanowił założyć własne zgromadzenie. Przygotował Konstytucje i drogę formacji zakonnej i zawodowej swoich sióstr. Jako czciciel ks. Bosko przekazał im zasady systemu prewencyjnego dla życia i posłannictwa, wskazał na uśmiechnięty apostolat jako narzędzia do zdobywania ludzi i drogę małego życia dziecięctwa duchowego. Specyficznym celem zgromadzenia jest ewangelizacja i katechizacja, zwłaszcza przez odwiedziny rodzin w miastach i we wsi, druk i media, posługę przeciw handlowi ludźmi, posługę zdrowotną, prowadzenie szkół, internatów dla ubogich dziewcząt. Uprzywilejowanymi odbiorami są kobiety, dziewczęta i dzieci. Od 1992 r. Zgromadzenie oficjalnie przynależy do Rodziny Salezjańskiej. Obecnie liczy ok. 660 sióstr w 88 wspólnotach w 6 krajach.
Córki Królowania Maryi (DQM)
Córki Królowej Maryi jako żeński świecki instytut na prawie diecezjalnym powstał w Bangkoku w Tajlandii w 1954 r. Został założony przez ks. Carlo della Torre, misjonarza salezjańskiego, który w czasie II wojny światowej zaczął gromadzić dziewczęta, aby przygotować je do ofiarowania życia Bogu. Celem instytut jest dawanie świadectwa orędziu ewangelicznemu, naśladując Maryję w Jej prostocie, pokorze, posłuszeństwie i spontaniczności, w atmosferze miłości i w duchu rodzinnym, poświęcając się duszpasterstwu młodzieżowemu.
W ostatnich latach po pokonaniu kryzysu tożsamości i podziale na instytut świecki i Zgromadzenie Sióstr Królowania Maryi potwierdzono wybór szkoły jako przestrzeni ewangelizacji. Ponadto DQM angażują się okazjonalne w inicjatywy katechetyczne, charytatywne, współpracują z dziełami Kościoła. Obecnie instytut liczy 40 członkiń w 5 domach. Daje on możliwość życia we wspólnotach lub indywidualnie we własnych rodzinach. W 1996 r. stał się grupą Rodziny Salezjańskiej.
Świadkowie Zmartwychwstałego (TR)
Pod koniec lat 70-tych w Rzymie wokół salezjanina ks. Sabino Palumbieri zebrała się grupa ludzi poszukujących chrześcijańskiego stylu życia. W 1984 roku idea ruchu zaczyna się krystalizować i w listopadzie tego roku powstaje pierwszy projekt ruchu koncentrującego się na radości i świadectwie o Zmartwychwstałym. W dniu 8 grudnia 1984 powstaje oficjalny projekt o nazwie Świadkowie Zmartwychwstałego w drodze do roku 2000. Miał on gromadzić ludzi zjednoczonych jedną ideą i pragnieniem, by żyć na co dzień rzeczywistością Zmartwychwstania. Obecnie ruch funkcjonuje pod nazwą Świadkowie Zmartwychwstałego i należy do Rodziny Salezjańskiej. W 2008 roku został oficjalnie zatwierdzony przez Radę Stałą Episkopatu Włoch. Ruch jest otwarty na wszystkich niezależnie od wieku, pochodzenia czy kultury, po to by połączeni doświadczeniem żywej wiary i przyjaźni tworzyli rodzinę rodzin, która kształtuje kulturę życia i pomaga lepiej działać tam gdzie Pan wzywa. Fundamentem jego duchowości jest wierność Chrystusowi Zmartwychwstałemu, która kształtuje styl życia wyrażający się pielęgnowaniem radości paschalnej w sercu, optymizmem wobec historii i służbą Chrystusowi w ubogich. Charakterystyczną cechą ruchu jest rozważanie i propagowanie nabożeństwa Drogi Światła. Podstawowym celem ruchu jest: pomóc żyć duchowością paschalną, zgodnie z 2Tm 2,8:
“Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida! On według Ewangelii mojej powstał z martwych”, głosić wszystkim, że wszystko ma sens, jeśli żyje się w blasku Wielkanocy, iść razem, jak uczniowie na drodze do Emaus, słuchając Słowa, łamiąc chleb, akceptując innych i przyjmując ich serdecznie. Członkowie zobowiązują się do życia i bycia świadkiem Paschy Pańskiej w realiach codziennego życia w rodzinie, w pracy, w społeczeństwie, w kościele. Formacja TR obejmuje: podstawy wiedzy biblijnej, rozważanie poszczególnych wydarzeń paschalnych, przyjmowanie teologicznych i duchowych praw wynikających ze Zmartwychwstania, refleksję na temat aktualizacji Wielkanocy w różnych obszarach życia, modlitwę metodą Lectio Divina i odniesienie do ks. Bosko mistrza Wielkanocy. Inspiracją dla duchowości i sposobu działania ruchu jest nabożeństwo Drogi Światła i ikona uczniów z Emaus. Ruch tworzą lokalne grupy w różnych rejonach Włoch. Na poziomie krajowym ruch jest podzielony na sektory wiekowe (młodzi, dorośli, sympatycy). Ruch skupia się na formowaniu duchowości paschalnej przez ogólne nauczania, doroczne rekolekcje, szkolenia liderów, ćwiczenia duchowe św. Ignacego, obozy letnie dla dzieci i młodzieży, udział w życiu Rodziny Salezjańskiej, aktywną obecność w parafii i diecezji oraz animowanie obchodów Wielkanocy.
Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła (CSMA)
Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła zostało założone przez bł. o. Bronisława Markiewicza (1842-1912), który będąc kapłanem diecezjalnym poczuł powołanie do życia zakonnego, dlatego w 1882 r. wyjechał do Włoch, gdzie miał szczęście spotkać św. Jana Bosko, na którego ręce złożył śluby zakonne w 1887 r. W 1892 r. wrócił do Polski, aby objąć urząd proboszcza w Miejscu Piastowym, gdzie pozostał do śmierci. W duchu św. Jana Bosko oddał się formacji młodzieży biednej i osieroconej. W nowo otwartym instytucie oferował wsparcie materialne, duchowe i zawodowe. W 1897 r. odłączył się od salezjanów z zamiarem założenia nowego instytutu według duchowości św. Jana Bosko, jednak z własnymi regułami i szczególnym charyzmatem. Kontynuował swoją działalność proboszcza i dyrektora instytutu (towarzystwa), któremu nadał imię „Powściągliwość i praca” i powierzył opiece św. Michałowi Archaniołowi. Instytut posiadał dwie gałęzie – męską i żeńską. W 1921 r. aprobatę otrzymała gałęź męska, a w 1928 żeńska. Duchowość i styl życia tej rodziny zakonnej, popularnie zwanej michalitami, są określone przez dwa motta: „Któż jak Bóg”, oraz „Powściągliwości i praca”.
Oprócz Patrona Zgromadzenia czczą w szczególny sposób Matkę Bożą, Św. Józefa i Św. Stanisława Kostkę. Michalici chcą prowadzić skromny styl życia. Powściągliwość dotyczy wymiaru: duchowego, umysłowego i fizycznego. Wyrzekają się używania alkoholu i tytoniu, w duchu ekspiacji i ubóstwa zakonnego, jak również ze względów wychowawczych i społecznych. W sposobie życia upodabniają się do ubogich rodzin danej okolicy. Za cel swego posłannictwa obierają dzieci i młodzież opuszczoną oraz ludzi w środowiskach, gdzie ze względu na zagrożenia dla życia chrześcijańskiego działanie wymaga więcej odwagi i zaparcia siebie. Zgromadzenie prowadzi różnego rodzaju posługi apostolskie: wychowanie dzieci i młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszej i osieroconej, duszpasterstwo ze szczególnym uwzględnieniem ludzi materialnie i religijnie zaniedbanych, rekolekcje i misje ludowe, misje zagraniczne, działalność wydawnicza, budzenie i pielęgnowanie powołań kapłańskich, zakonnych, inne aktualne dzieła miłosierdzia chrześcijańskiego. Aktualnie jest ok. 330 michalitów w 32 domach. Oficjalnie przynależą do Rodziny Salezjańskiej od 2000 r.
Siostry Zmartwychwstania (HR)
Mała Wspólnota Sióstr Zmartwychwstania została założona na misji salezjańskiej San Pedro Carcha w Gwatemali w 1977 r. Jej założycielem jest ks. Jorge Puthenpura. W maju 1976 r. inspektor salezjanów ks. Ricardo Chinchilla wysunął propozycję zorganizowania grupy rdzennych dziewcząt q’eqchi, które miałyby pomagać niektórym siostrom zakonnym podczas wizyt na wsi, służąc za tłumaczki. Tworzyłyby one rdzenną wspólnotę zakonną i wskazywałyby siostrom sposób postępowania oraz zapewniłyby odpowiednie środki. Dziewczęta o średniej wieku 18 lat, wszystkie pochodzące z tej ziemi i będące analfabetkami, pragnęły pomagać swoim braciom tubylcom, jak to czyniły siostry. Dziewczęta wspierane przez jedną z sióstr zakonnych nauczyły się czytać i pisać, poznały katechizm i proste kobiece prace ręczne. Młode kobiety zorganizowały się zgodnie z ich kulturowymi tradycjami, wybrały grupę kierującą i przy pomocy salezjanina rozpoczęły życie wspólnotowe z zamiarem otworzenia niezależnego domu. W 1980 r grupa została zaaprobowania jako zgromadzenie na prawie diecezjalnym. Te które wcześniej złożyły
śluby prywatne teraz mogły to uczynić oficjalnie składając ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Specyficzny apostolat to inkulturacja Ewangelii i pomoc braciom najuboższym przez katechizowanie, ich promocję ludzką i społeczną, zwłaszcza kobiet i młodzieży, alfabetyzacja, wychowanie do troski o zdrowie, życie w rodzinie, prowadzenie ekonomii domowej, tworzenie obszarów rolnych i handlowych z małymi sieciami mikro kredytu spółdzielczego. Siostry pracują w myśl przekonania założyciela, że tubylcy powinni być prawdziwymi apostołami tubylców. Temu doświadczeniu towarzyszy motto: „Chrystus zmartwychwstał, zmartwychwstaniemy także i my.” Zgromadzenie liczy obecnie ok. 40 sióstr, które zarządzają czterema ośrodkami edukacyjnymi wyposażonymi w internaty. Siostry pracują w 11 parafiach, animując posługę misyjną w 650 wspólnotach wiejskich. Duchowość i pedagogika salezjańska zostały w ten sposób inkulturowane w bogatym świecie kulturowym rdzennej ludności qeqchí. Zgromadzenie od 2004 r. przynależy do Rodziny Salezjańskiej.
Siostry Zwiastunki Pana (SAL)
Zgromadzenie Sióstr Zwiastunek Pana zostało założone w 1930 r. przez biskupa Alojzego Versiglię, salezjanina w celu pomocy w pracy misyjnej w Shaoguan (Chiny) i w wychowaniu młodzieży. Decyzja ta była konsekwencją Synodu w Szanghaju, który polecił katechetkom, żyjącym w swoich domach, by złączyły się w kongregację diecezjalną służącą misji, jeśli chcą złożyć prywatny ślub czystości. Gdy bł. ks. Versiglia wrócił do diecezji Shiu-Chow, zorganizował w zakładzie prowadzonym przez Salezjanki trzyletni kurs katechetyczny. Z uczestniczek pragnął utworzyć grupę siostry pracujących w jego diecezji. W oparciu o działające w Szanghaju instytuty i Konstytucje salezjanek przygotował zarys reguł. Śmierć męczeńska bp Versiglia i ks. Caravario przerwała proces tworzenia nowej Rodziny zakonnej.
Jednak następca zmarłego męczennika, bp Ignacy Canazei w 1936 r. otrzymał z Rzymu pozwolenie na otwarcie nowicjatu dla Zgromadzenia Sióstr Zwiastunek. Okres komunizmu mocno ograniczył pracę i rozwój instytutu. Siostry nie miały swoich kaplic, by swoim przykładem zachęcać parafian do udziału w codziennej Mszy Świętej. Niektóre z nich zajęły się pomocą w ośrodku trędowatych w Coloane koło Macao. Zgromadzenie przetrwało dzięki trzem siostrom, którym udało się dostać do Hong Kongu i uzyskać pomoc i kierownictwo duchowe od salezjanów. Obecnie liczy 19 sióstr profesek, które prowadzą szkołę podstawową i dwie szkoły średnie w Hong Kongu, gdzie jest ich dom generalny. Zgromadzenie zostało przyjęte do Rodziny Salezjańskiej w 2005 r.
Uczniowie (DISC)
Świecki Instytut Ks. Bosko Uczniowie jest męskim i żeńskim kościelnym stowarzyszeniem publicznym, które powstało w Indiach w 1973 roku z inicjatywy salezjanina – ks. Josepha D’Souzy. W tymże roku pewna grupa starszych dziewcząt żyjących w swoich rodzinach i podejmująca pracę zawodową, nie chcąc zostać zakonnicami, ani założyć rodziny zwróciła się do niego wyrażając pragnienie ofiarowania się Bogu. Rozpoczęła się droga formacji. Wkrótce nastała potrzeba pomocy w pracy duszpasterskiej w rozległej parafii Raigarh. Dziewczęta odpowiedziały dyspozycyjnością. Wędrując po dwie, odwiedzały kolejne wioski, a ich ewangeliczne świadectwo wywierało na mieszkańcach wielkie wrażenie. W 1983 roku do sióstr dołączyli bracia. Zostali przyjęci i posłani, pojedynczo lub po dwóch, aby pomagać w różnych parafiach diecezji i w działach innych zgromadzeń, które o nich prosiły, jako ewangelizatorzy, katecheci,
wykładowcy akademiccy, prowadzący internaty i administratorzy.21 kwietnia 2000 roku diecezja Ambikapur uznała ich jako instytut świecki. W 2016 r. Watykan zatwierdził instytut jako nowa forma życia konsekrowanego, skupiająca siostry, braci i diakonów. Główną patronką zgromadzenia jest Maryja Wspomożycielka. Instytut praktykuje system i metodę wychowawczą ks. Bosko, który naśladując Dobrego Pasterza, swoją działalność wychowawczą i duszpasterską oparł na rozumie, religii i miłości. Uczniowie, czerpiąc inspirację z ewangelicznego fragmentu, w którym mowa jest o misji, jaką Jezus powierza 72 uczniom, oddają się głoszeniu Ewangelii, od nauki katechizmu do opieki nad chorymi i posługi na rzecz biednych. Od 2009 r. przynależą do Rodziny Salezjańskiej. Dzisiaj jest ich ok. 400, pracują w 51 diecezjach Indii, Włoch i Peru.
Wspólnota Pieśń Nowa (CN)
Wspólnotę założył 2 lutego 1978 r. ks. Jonas Abib, salezjanin, o którym współbracia mówią, że cierpiał na tę samą chorobę, na którą cierpiał ks. Bosko, oszalał na punkcie młodzieży i nie oszczędzała się. W 1976 r w myśl posynodalnej adhortacji apostolskiej Pawła VI Evangelii nuntiandi, za namową biskupa Loreny Antonio Alfone de Miranda, postanowił zorganizować doświadczenie katechumenatu – pogłębiony kurs katechetyczny dla młodych. W między czasie poznaje duchowość katolickiej odnowy charyzmatycznej. Z biegiem miesięcy formacja i towarzyszenie młodym stawały się bardziej wymagające i usystematyzowane. Widząc potrzebę własnego miejsca dla uczestników, w 1977 r. ks. Jonas wybudował w Queluz dom rekolekcyjny nazwany „Pieśń Nowa – Cançăo Nova” – Dom Maryi. z początkiem 1979 r. dwunastu młodych – chłopcy, dziewczęta i trzy siostry salezjanki – rozpoczęło z ks. Jonasem doświadczenie wspólnotowe.
Charyzmatem stowarzyszenia jest osobiste doświadczenie Jezusa Chrystusa w mocy Ducha Świętego. Misją wspólnoty jest ewangelizowanie, głoszenie Jezusa i nowego życia, który On daje bądź przez spotkania modlitewne, bądź przez mass-media.
Ruch bazuje na artykule 45 papieskiego dokumentu Evangelii nuntiandi, który nawołuje do wykorzystania środków społecznego przekazu w ewangelizacji. Innym wymiarem ewangelizacji jest sieć oddziaływań społecznych z propozycją wychowawczą, społeczno-kulturalną, asystencją medyczną i promocją życia. Naśladując ks. Bosko, wspólnota angażuje się w proces formacji „nowego” człowieka i „nowego” świata: dobrzy chrześcijanie i uczciwi obywatele. System prewencyjny jest obecny nie tylko w procesie wychowawczym, ale w całym życiu wspólnoty. Da mihi animas ks. Bosko to projekt życia i misji.
Siedziba ruchu znajdująca się w Cachoeira Paulista (Brazylia), z biegiem lat rozwinęła się, stając się prawdziwym centrum mieszkalnym, wyposażonym w różne struktury służące ewangelizacji – “Dom Joăo Hipólito de Moraes”, mogący pomieścić 7 tysięcy osób, zakątek “Mojego Pana” z 4 tys. miejsc i salę “Săo Paulo” na 70 000 miejsc. 3 listopada 2008 roku Watykan zatwierdził “Cançăo Nova” jako stowarzyszenie wiernych, a od 21 stycznia 2009 r. stanowi część Rodziny Salezjańskiej. Aktualnie wspólnota obecna jest w 7 krajach 4 kontynentów.
Siostry Świętego Michała Archanioła (CSSMA)
Zgromadzenie Sióstr św. Michała Archanioła jest instytutem zakonnym, w którym siostry łączą postawę kontemplacyjnego uwielbienia Boga z czynną miłością apostolską realizowaną w pracy wychowawczej, katechetycznej, charytatywno-społecznej, w duszpasterstwie parafialnym i na misjach. Zgromadzenie założył pod koniec XIX wieku bł. ks. Bronisław Markiewicz przy współudziale Sługi Bożej m. Anny Kaworek. Początkowo zaczął on gromadzić kandydatki do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, nieobecnych jeszcze na ziemiach polskich. Jesienią 1896 r. do Miejsca Piastowego przybyli s. Rozalia Zakrzewska, salezjanka i ks. Piotr Sikora, salezjanin, by przygotować je do życia zakonnego. Sześć z nich 5 marca 1897 r. złożyło śluby prywatne. Jednak nie stały się one członkiniami Zgromadzenia Sióstr Salezjanek.
Wraz z założycielem postanowiły dać początek nowemu Zgromadzeniu. W 1928 r. zostało oficjalnie zatwierdzone Zgromadzenie Sióstr Świętego Michała Archanioła, które od 1956 r. działa na prawach papieskich. Od 2009 r. formalnie przynależy do Rodziny Salezjańskiej.
Podstawą duchowości Instytutu są dwie zasady: „Któż jak Bóg” i „Powściągliwość i praca”. Głównym patronem wspólnoty jest św. Michał Archanioł, bojownik o chwałę Bożą i zwycięstwo prawdy. Zasady te zobowiązują siostry do umiłowania Boga nade wszystko i szukania Jego chwały przez realizowanie dobra, sprawiedliwości i miłości. Ich powołaniem jest ukazywanie Chrystusa światu, a szczególnie dzieciom i młodzieży przez wychowywanie w zasadach wiary oraz w duchu powściągliwości i pracy.
Aktualnie Zgromadzenie liczy ok. 250 sióstr. W Polsce są obecne na 30 placówkach parafialnych. Pracują jako katechetki, pielęgniarki, zakrystianki, organistki, kancelistki, opiekunki parafialne. Prowadzą domy dziecka, przedszkola, świetlice środowiskowe, dom matki i dziecka. Zgromadzenie wyrosło na polskiej ziemi, ale obecnie objęło działalnością apostolską i wychowawczą także inne kraje. Siostry michalitki pracują we Francji, Niemczech, Włoszech, na Białorusi, Ukrainie i w Kamerunie. Wszędzie posługują najbardziej potrzebującym.
Siostry Maryi Wspomożycielki Wiernych (SMA)
Zgromadzenie Sióstr Maryi Wspomożycielki Wiernych zostało założone przez ks. M. C. Antony’ego, salezjanina, który w dniu 13 maja 1976 r. z grupą czterech dziewcząt zapoczątkował Pobożny Związek, angażujący się na polu opieki i działań społecznych. Charyzmat SMA jest wyrażony w motcie: “Zaopiekować się ubogimi i opuszczonymi dziewczętami” na wzór Jezusa. Ks. Schoolz, salezjanin, z którym współdziałał ks. M.C. Antony, wsparł młodego kapłana. Powstała wspólnota pomocy dla młodych kobiet, opuszczonych w sytuacji ubóstwa, pochodzących z Vyasarpadi, w prowincji Tamil Nadu, w Indiach południowych. Po śmierci założyciela, 23 stycznia 1990 r., inspektor prowincji Chennai – ks. Vincent Durairaj mianował ks. Rozario Krishnaraja kościelnym Asystentem Pobożnego Związku.
Siostry Maryi Wspomożycielki Wiernych stały się zgromadzeniem na prawie diecezjalnym w 1999 r. po zatwierdzeniu przez bpa Jamesa Masilamony
Arula Dasa, arcybiskupa Madrasu i Mylapore. Jego następca, bp Malayappan Chinnappa, sdb, zatwierdził Konstytucje, po ich weryfikacji w świetle Nauki Kościoła, co miało miejsce 15 grudnia 2005r.
Obecnie Zgromadzenie liczy 108 sióstr o ślubach wieczystych i 16 o ślubach czasowych. Pracuję w 32 ośrodkach siedmiu diecezji Indii. Niektóre ze wspólnot współpracują z salezjanami. Główna działalność SMA to nauczanie formalne i nieformalne ubogich dzieci, ewangelizacja, praca w sierocińcach i ośrodkach wsparcia dziennego. Siostry zaangażowane są na płaszczyźnie społecznej, pracują w sieci z innymi instytucjami z terenu i ze środowisk wiejskich. Od 16 lipca 2009 r. Zgromadzenie zostało uznane jako grupa Rodziny Salezjańskiej.
Wspólnota Misji Księdza Bosko (CMB)
Wspólnota Misji Księdza Bosko jest prywatnym stowarzyszeniem wiernych. Składa się ze świeckich, młodych i dorosłych, którzy wspólnie angażują się w działalność edukacyjną i misyjną na rzecz młodzieży; ma swoją siedzibę w Bolonii, ale poprzez swoją różnorodną działalność edukacyjną, oprócz Włoch, jest obecna także na Madagaskarze, w Burundi, Argentynie, Chile, Haiti i Ghanie. Wspólnota CMB została założona przez Guido Pedroniego w Bolonii w 1983 r., aby zająć się wychowaniem dzieci w stylu wychowawczym św. Jana Bosko i zgodnie z jego własną, pierwotną tożsamością charyzmatyczną. Początkowo jako dzieło misyjne dotyczyło Etiopii, która została powierzona w ramach projektu Afryka opiece salezjańskiej inspektorii włoskiej lombardzo-emiliańskiej. Stopniowo rozprzestrzeniła swoje oddziaływanie na inne kraje, w których realizuje różne projekty edukacyjne na rzecz integralnego rozwoju młodych ludzi i ich rodzin. Jednak dla członków Wspólnoty ważne jest, aby pamiętać
w sercu i umyśle, że życie przeżywane w stałym „stanie misji” oznacza przeżywanie chwil dnia, w dowolnym miejscu, w wymiarze świadectwa bez względu od miejsca przebywania, czy jest to Afryka, Ameryka czy Włochy. Czy jest to obóz nomadów czy klasa, ważne jest, aby czuć się częścią misji Kościoła, która ucieleśnia styl Ks. Bosko na rzecz młodzieży. Trzy filary ich duchowości to: jedność, miłość do młodych i ubogich, esencjalność przeżywana w stylu salezjańskim i rodzinnym. Ich tożsamość charyzmatyczna odnosi się do duchowości salezjańskiej, z typowymi cechami CMB; duchowość poszukiwań i postawa zażyłości, która stanowi podstawę jedności między członkami Wspólnoty i Stowarzyszenia. Wspólnota jako organizacja społeczna została powołana do istnienia w 1994 r. Kościół zatwierdził jej regulamin życia w 2004 r., natomiast 15 stycznia 2010 r. oficjalnie przyjętą ją do Rodziny Salezjańskiej. Obecnie składa się z ok. 400 członków w 18 grupach na różnych poziomach członkostwa.
Siostry Maryi Królowej (SQM)
Zgromadzenie Sióstr Maryi Królowej ma wspólne początki z żeńskim instytutem świeckim Córek Królowej Maryi powstałego w Bangkoku w Tajlandii w 1954 r. Został on założony przez ks. Carlo della Torre, misjonarza salezjańskiego, który w czasie II wojny światowej zaczął gromadzić dziewczęta, aby przygotować je do ofiarowania życia Bogu. Celem instytut było dawanie świadectwa orędziu ewangelicznemu, naśladując Maryję w Jej prostocie, pokorze, posłuszeństwie i spontaniczności, w atmosferze miłości i w duchu rodzinnym, poświęcając się duszpasterstwu młodzieżowemu. w pierwszych latach XXI w. po pokonaniu kryzysu tożsamości nastąpił podział na instytut świecki i Zgromadzenie Sióstr Królowania Maryi.
Członkinie Zgromadzenia składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa żyjąc we wspólnotach zakonnych. Ich charyzmatem jest służyć Bogu i Kościołowi, naśladując ducha Świętej Rodziny z Nazaretu. Uwidacznia się on w miłości Eucharystii, modlitwy, pracy charytatywnej wśród chrześcijan i niechrześcijan, zwłaszcza ubogich i młodych, w szczególnym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Aktualnie zgromadzenie tworzą 24 siostry, które prowadzą pięć własnych szkół i pracują w dwu szkołach diecezji Tajlandii. Od 2012 r. są oficjalnie włączone do Rodziny Salezjańskiej.
Siostry Wizytki od Księdza Bosko (VSDB)
Trudna sytuacja, niewykształconych i chorych mieszkańców peryferii i środowisk wiejskich diecezji Shillong-Guwahati w Indiach była powodem powołania do życia nowego zgromadzenia zakonnego, które nie poprzestałoby na doraźnych odwiedzinach zaniedbanych środowisk, ale by na stałe poświęciło się żyjącym tam biednym potrzebującym. Abp Hubert D’Rosario, salezjanin, w 1983 r. w Święto Nawiedzenia NMP wraz grupą młodych kobiet założył Pobożne Towarzystwo Sióstr Nawiedzenia od Księdza Bosko. Po okresie nowicjatu już w 1986 r. pierwsze 10 sióstr złożyło profesję zakonną. Zgromadzenie zostało kanonicznie uznane na prawie diecezjalnym w 1997 r. Siostry za patronkę i wzór mają Maryję w tajemnicy nawiedzenia, która wprowadza w życie cnoty wrażliwości, ofiarności i dyspozycyjności udzielając wsparcia najuboższym. Siostry Wizytki Ks. Bosko pracują w trudnych
środowiskach peryferii i zaniedbań, oddając się katechezie, ewangelizacji, wychowaniu. Ich styl życia jest prosty i ubogi, gdy chodzi o ubiór i zachowanie; przeżywają swoje zaangażowanie apostolskie wyrażając swoją codzienną bliskość w stosunku do osób potrzebujących, o które się troszczą. Ich dewizą, inspirującą się Ewangelią św. Mateusza (28,19), jest: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. w Konstytucjach Sióstr znajdujemy wiele elementów wspólnych z charyzmatem salezjańskim: posłuszeństwo Kościołowi, szczególna miłość ubogiej młodzieży, system prewencyjny, styl oratoryjny i radosny duch rodzinny. Obecnie w Zgromadzeniu jest 142 profesek tworzących 29 wspólnot w Indiach i Południowym Sudanie.
Bractwo Kontemplacyjne Maryi z Nazaretu (FCMN)
Idea powstania FCMN ma swoje korzenie w zaniepokojeniu bpa Nicoli Cotugno, salezjanina – dzisiaj emerytowanego arcybiskupa Montevideo (Urugwaj), które było w nim obecne już od czasów nowicjatu. Jako młody kandydat salezjański przejawiał skłonność do życia kontemplacyjnego. Został jednak zachęcony do pozostania w Zgromadzeniu Salezjańskim. Nagląca potrzeba kontemplowania charyzmatu salezjańskiego została potwierdzona na przestrzeni lat przez różnych salezjanów, a wśród nich w 1964 r. przez ks. Egidio Viganò, późniejszego VII następcą Księdza Bosko. Dzięki odważnej inicjatywie bpa Giuseppe Gottardiego, biskupa pomocniczego Montevideo, również salezjanina, w dniu 14 sierpnia 1977 r, w czasie Eucharystii miały miejsce pierwsze konsekrowania się Maryi członków Bractwa Kontemplacyjnego. “To, co mogę zapewnić, to to, że ta kontemplacja w działaniu, która stanowi sposób, w jaki chcemy przeżyć nasze życie, tkwi mocno
w duchowości salezjańskiej” – stwierdził przy tej okazji ks. Cotugno. W 1986 r. FCMN zostało wcielone w Kościół lokalny, a w 1993 r. zostało prawnie zatwierdzone jako prywatne stowarzyszenie wiernych. Tożsamość charyzmatyczna bractwa zasadza się na kontemplacji w działaniu. “Żyć kontemplacją oznacza dla członków tego bractwa mieć udział w doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem we wszystkich działaniach i wyrazach życia… Maryja z Nazaretu, kobieta dnia codziennego, jest naszym wzorem kontemplacji” . Bractwo tworzą osoby żyjące we wspólnotach lub we własnych domach, zaangażowane małżeństwa i młodzież, osoby konsekrowane i kapłani. Tworzą potrójne oblicze jedności, która jest elementem tożsamości powołaniowej i charyzmatycznej. Bractwo aktualnie jest obecne w Urugwaju, Argentynie, Włoszech, na Słowacji i Republice Czeskiej. Od 18 lipca 2016 jest członkiem Rodziny Salezjańskiej.
Siostry Pośredniczki Pokoju (MP)
Początki Zgromadzenia Sióstr Pośredniczek Pokoju sięgają 1 lipca 1956 r., kiedy to bp Antonio Campelo de Aragao, salezjanin, założył Stowarzyszenie Pośredniczek Matki Najświętszej z Petroliny (Brazylia). Inspiracją stało się spotkanie z grupą młodych misjonarek i rozeznanie ogromnych potrzeb diecezji i najuboższych parafii. Po burzliwym okresie Soboru Watykańskiego II, kryzysie tożsamości wśród członkiń na prośbę części z nich biskup na nowo rozeznał wydarzenia zakładając w 1968 r. nowy instytut Sióstr Pośredniczek Pokoju (MP). Instytut jest ukierunkowany na głęboki rozwój pobożności i życia duchowego w oparciu o dwa istotne elementy: uświęcenie osobiste i działalność apostolska. Oficjalnie erygowany na prawie diecezjalnym 5 lipca 1993 r.
Jego charyzmatem jest obecność w pośredniczeniu i budowaniu pokoju. W centrum jego duchowości jest Jezus Chrystus Pośrednik. Misją jest pole wychowawcze, ośrodki zdrowia, pomocy społecznej, katecheza i ewangelizacja w najbardziej potrzebujących diecezjach i parafiach, najbiedniejszych obszarów. Słowa klucze to świętość i duszpasterstwo, działanie i kontemplacja, system prewencyjny i duch rodzinny. Mottem: „Znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych” (2 Tm 2, 10). Patronami: Maryja Pośredniczka i Królowa Pokoju, św. Jan Bosko. Obecnie tworzą go 71 siostry w 14 wspólnotach obecnych w 9 diecezjach. Instytut oficjalnie został przyjęty jako 32 grupa Rodziny Salezjańskiej 17 lutego 2019 r.